Een nieuw leven

Okay sporten dus. De bank af. Vier dagen hield ik het vol: twee dagen een uur fietsen, twee dagen thuis springen, squads en die dingen, een half uur lang. Toen kwam er bezoek, regen en een nieuwe maand steeds dichterbij. Dan zou ik beginnen, of de 2e dan. En met een beter plan, niet alleen op de mountainbike of thuis: maar een trimclub in het bos, dansen met mijn vrouw mee, zwemmen, yoga en fietsen.

Dus gisteren was het de 2e. Ik activeerde het hele pakket: vroeg uit de veren, meditatie, yoga, hard aan de to-do-list werken, veel groente, solliciteren, aan de gang met de paarden, een uur lopen met de hond, een dankbaarheidsschriftje starten, jaja, dus alles. En het ging lekker!

‘s Avonds zwemmen op het menu. Het zwembad in Deventer, een eerste bezoek voor mij. Na afloop kon je gratis naar de sauna en ze hadden een systeem waarbij de snelle en langzame zwemmers allemaal goed uit de verf zouden komen. Het bijbehorende stroom-schema op internet snapte ik niet, maar ik keek er naar uit. Tegen 8-en begon ik mijn voruw te manipuleren: “Ga mee, goed voor je knie, jij hoeft alleen maar de sauna in, je stond er toch open voor, ik heb je tas al ingepakt”. Ze zei: “Je kunt het ook gewoon vragen, hoor.” Ook dat werkte niet.

Op weg. Het zwembad behoorde tot een groot sportcomplex, zag er wat oud uit. Het saunaverhaal zat toch niet in de prijs. Er waren geen klerenhangers. Dan begon het gedoe, kleedhokje wilde niet dicht, oorpluggen rolden weg, zonder sportfiguur het hokje uit lopen. Het was gelukkig uitgestorven. Het vooruitzicht van het in het water gaan, koud, kwam de hele dag af en toe voorbij, en de douche zal ook wel niet zo warm zijn, bah. Maar die was zo heet, ik drukte steeds weer op de knop. Ik raak helemaal ontspannen, kon zo al weer naar huis. Maar ik ging. In het zwembad waren de mensen. Hup 1 baantje en ik had het al bijna warm. Het zwemsysteem was me zo 1, 2 ,3 niet duidelijk. Ik zag geen lijnen met ballen in het water. Meestal rechts in het zwembad gaat het wat harder, daar ging ik heen. Ik begon mijn baan, al snel kwam er iemand op mij afgezwommen die ik eerder helemaal niet zag. Ik had geen andere keus dan te slalommen. Twee kletsende zwemsters bevonden zich ook in die zone. Tijdens het volgende baantje kwamen er drie borstcrawlers naast elkaar op me af. Nu werd ik boos, en waar was de beleefdheid. Maar niemand hoorde het, of reageerde. Ik zwom mijn banen zigzaggend door alles heen. De tijd vloog, het was zo opletten. Ik ging het helemaal waarderen. Er waren geen regels, het werd niet saai. Het was mountainbiken in plaats van racefietsen. Top zwembad.

Naar buiten, ik zag mensen die gesport hadden, een langskomende jogger. Daar hoorde ik ook bij! Oh, wat fijner dan op de bank.