Afval mee uit de trein

In de stiltecoupé van de volle trein van Utrecht Centraal naar het Hoofdstation Groningen dommelen de reizigers weg op het ritme van de schommelende trein. Er hangt een geur van een zwaar en zoet parfum van een mevrouw die driftig in een krant zit te bladeren. Luid knisperend slaat ze pagina voor pagina om en bladert weer op dezelfde manier terug en dan nog weer eens van voor naar achteren.

De vriendelijke en opgewekte stem van de dame van de Rail-catering doet iedereen opkijken: “Goedenavond, kan ik nog iets voor u betekenen? Ik heb koffie, thee, fris en lekkere dingen, zoals Snickers, Mars en Bifi worstjes of heeft u liever stroopwafels of een gevulde koek…”

De knisperende krant wordt dichtgevouwen en in de grote Gucci-tas gestopt. “Mag ik een kopje koffie van u?” “Natuurlijk mevrouw, zal ik de koffie voor u in een dubbel bekertje doen, want het water is nogal heet…” De oploskoffie wordt vanuit de grote waterdichte rugzak met heet water vermengt, goed doorgeroerd en met de gevraagde suiker en melk op het tafeltje gelegd. Het af te reken bedrag wordt gepind, heel handig dat dit ook in de trein kan!

De Rail-catering vervolgt haar ronde door de trein. De suiker en de melk gaan in de koffie en na enige tijd nog eens goed roeren, is het tijd om te genieten. Ondertussen is het buiten volledig donker en flitsen de lantaarnpalen van de gepasseerde perrons voorbij. De Rail-catering is overgestapt naar het volgende rijtuig en de meeste mensen dommelen weer weg.

Wanneer de koffie genoten is verdwijnen het gebruikte bekertje, het lege melk cupje en het suikerzakje niet in het afvalbakje, maar in een plastic tasje van de Zeeman. De grote Gucci-tas komt weer op schoot en het dichtgeknoopt Zeeman tasje gaat in de duur uitziende tas. De mevrouw buigt zich een beetje naar voren en zegt op fluistertoon: “Mijn afval doe ik altijd keurig in een plastisch zakje en gooi het dan buiten in een afvalbak! Zo blijft de trein netjes en schoon, want afvalbakjes in de trein zijn echt zo vol!” Ik knik haar waarderend en bewonderend toe en fluister terug dat ik dat een erg goed idee vind.

Voldaan gaat de Gucci-tas weer open en er komt mobiele telefoon in een roze-hoes-met-diamantjes uit, even later volgt een bijpassende hoofdtelefoon. “Die heb ik altijd bij me” glundert ze, “heerlijk genieten van mijn favoriete muziek zonder anderen lastig te vallen”. Ze rommelt wat met de toetsen van haar mobiel, plugt de koptelefoon in en doet haar ogen dicht. Dan drukt ze op een toets…

Iedereen schrikt op van een Gregoriaans klinkend mannenkoor dat keihard door de verder stille trein schalt. De mevrouw ligt met gesloten ogen te genieten van de hemelse klanken. Geïrriteerd tikt haar buurman op haar arm en kijkt haar bozig aan. “Kan het wat zachter, u heeft uw hoofdtelefoon niet goed aangesloten”, zegt hij met luide stem. De vrouw stamelt een excuus dat dit haar vaker overkomt en sluit de plug van de hoofdtelefoon beter aan.

In Groningen rijdt de trein op tijd het Hoofdstation binnen, de conducteur roept om dat dit het eindstation is en dat er hier nog kan worden overgestapt op de treinen naar Delfzijl, Leeuwarden en Winschoten. De reizigers die nog niet eerder zijn uitgestapt staan op om hun jas aan te doen. De mobiele telefoon en de bijpassende hoofdtelefoon verdwijnen in de Gucci-tas. “Nog een fijne avond allemaal” klinkt het opgewekt terwijl de tas over de schouders wordt gehangen. Haar buurman kijkt nors voor zich uit, hij volgt haar naar buiten. Zijn boterhamzakjes en krant liggen verfrommeld op het tafeltje bij zijn zitplaats.

Op het perron gaat de Gucci-tas nog een keertje open. Het dichtgeknoopt Zeeman tasje met het lege koffiebekertje, het melk cupje en het suikerzakje en de krant worden keurig in de afvalbak op het perron gedeponeerd.

Glimlachend check ik uit bij de NS en in bij Arriva om mijn reis naar huis te vervolgen…