Ver-nederig

Bescheidenheid is iets positiefs, volgens de meeste gevallen, of personen.
Als je iets groots bereikt hebt, of iets nieuws gekocht, dan is het eigenlijk de bedoeling dat je er niet te veel over praat.
Althans, niet tegen iemand die dat (nog) niet kan.
Beleefd zijn, dat is het idee.
Pochen kan niet, en dankbaarheid is ook maar iets raars, zeker als je er zelf moeite in gestoken hebt.

Vooral niemand tegen het hoofd stoten, want straks voelt diegene iets naars.
Niet te vrolijk zijn in jezelf of je overwinningen.
Beter is het om jezelf wat naar beneden te halen.
Dat oogst direct sympathie.
Ook handig als je verdekt hunkert naar complimenten.

Pas verontschuldigde een massage-cliënte zich voor de omvang van haar lichaam.
Reflexmatig zei ik dat ze even normaal moest doen.
Haar reactie hierop was dat haar 10-jarige dochtertje ook al onzeker was.
Alsof het dan geregeld is.
Alsof het aangeboren is.

Dit mooier dan gemiddelde lichaam zit al een aantal weken in mijn hoofd.
Haar bovenbenen waren stevig, maar zonder putjes.
De rest was smal, in verhouding tot mijn dagelijkse uitzicht bijna eng dun.
Ik heb heel bewust niets gezegd, dat opgevat kon worden als een beleefdheidsbetuiging.
Al denk ik niet dat ze hierop uit was.

De mooiste parels worden huiverig verborgen, en niet uit angst voor stelen.
Soms wellicht, maar deze zijn dan meestal cultivé.
De kern valt vaak tegen.
Maar goed, hoe vaak wordt daar naar gekeken.
Behalve door een zonderling met een laptop.

Mijn overwinningen deze week:
Een schoon bed. Een heel Turks brood met dip achter de kiezen rond 22:00.
Bijna, maar toch niet gevallen in de sneeuw.
Het nieuwe werkrooster rond. Naar de wc geweest zonder te hoeven vegen.
O, en een nieuw huis. Maar niets bijzonders hoor, gewoon een rijtje en best oud.