One armed bandits

Bijna achttien jaar woonden we bij elkaar in de straat. Jij aan het ene eind, ik aan het andere. Jij was die chique dame met dat grote huis. Directeur op een school. Veel verder dan ‘goedendag’ kwamen we meestal niet. Totdat ik je in de supermarkt tegen het lijf liep. Je vertelde dat je een vervelende periode had gehad met borstkanker. En dat ik eens langs moest komen.

Ik weet niet meer precies hoe, maar een tijdje later zat ik ook echt bij je aan de thee. In je huis met marmeren vloeren en kunst overal. Maar je bleek laagdrempelig en had veel humor. Er vielen nauwelijks stiltes.

Toen je ziekte na maanden terug kwam, appte je me gelijk. Ik vond het zo erg voor je, maar was tegelijk verbaasd dat je me als een verwant familielid op de hoogte hield van alle stappen die je moest ondergaan. Ik appte terug. Plaatjes om je op te vrolijken, woorden om je aan te moedigen. Ik bracht je vers geraapte eitjes of bloemen uit de tuin.

In het begin zaten we op de bank; later een hooglaagbed. Jij lag en ik zat aan je voeteneind. Je vertelde me vaak over school en hoe armmoedig sommige leerlingen het thuis hadden. Dan ging je broodjes voor ze halen als je zag dat ze geen lunch hadden.

De laatste vrijdag dat ik bij je was bleek echt de laatste te zijn. Ik zag dat je veel pijn had en belde met de thuiszorg wat er te regelen viel. Je schudde je hoofd. "Houd maar even gewoon mijn hand vast."  We keken samen de straat in, onze straat.

De begrafenis was groots en meeslepend. Net als jij. Met paarden en een koets, live optredens en een lichtblauwe kist, jouw lievelingskleur. Net als de eerste keer in jouw huis voelde ik me misplaatst tussen al die chique mensen op de koffietafel. Ik at een broodje en liep naar huis. Automatisch keek ik bij je binnen toen ik langsliep. Waar maandenlang je bed had gestaan was nu een lege plek.

Deze week kwam je man iets brengen. Aan het pakje zat een kaartje van een galerij. Ik opende de doos en een meisje van brons kwam tevoorschijn. Ze liet een vogel vrij. Je had het voor me gekocht toen je zo ziek was. Zelfs nu je er niet meer bent, blijf je indruk maken…