Lezerscolumn: Een omgekeerde wereld…

Iedere werkdag schrijft een lezer van Metro een column over wat hem of haar bezighoudt. Iedere werkdag schrijft een lezer van Metro een column over wat hem of haar bezighoudt: Laurens Samsen

Sinds een poos heb ik een Syrisch gezin naast mij wonen. Gevlucht voor de oorlog. Een man en een vrouw met twee jonge kinderen. En om meteen een tipje van de sluier op te lichten over mijn politieke voorkeur: ik maak me wel eens zorgen over de enorme vluchtelingenstroom die Nederland binnentrekt. Desalniettemin vind ik dat we deze mensen moeten helpen waar nodig. Voor ons is dit uiteindelijk maar iets kleins, maar voor deze vluchtelingen kan dit als enorm groot worden ervaren. Enkele weken terug, toen Nederland met een zware storm te maken had, was het hekje tussen mijn en hun tuin omgewaaid. De ochtend daarna zag ik hem bezig in de tuin met het hekje. Ik ben een praatje met hem gaan maken. Hij heette Mohammed en sprak voor iemand die nog maar een paar maanden in Nederland woonde al best aardig Nederlands.

Een heel gesprek voeren zat er nog niet in, maar met wat Engelse woorden en Google Translate lukte het allemaal best aardig. Vanavond staat Mohammed opeens bij mij aan de deur. Naast hem zijn zoontje van ik gok een jaar of vier en een boodschappentas op wieltjes. Ik kijk verbaasd naar de tas en vervolgens naar Mohammed. Wat is de bedoeling precies? Mohammed begint met zijn verhaal: Hij had etenswaren van de gemeente gekregen, maar er zaten een aantal spullen tussen die ze thuis niet lustten. Hij wilde die etenswaren graag weggeven aan iemand anders. En omdat ik zijn buurman was, vond hij dat ik die spullen mocht hebben. Ik kijk hem verbluft aan en kan geen woord uitbrengen. Ik zeg dat ik het bijzonder aardig van hem vind, maar dat ik het eigenlijk niet kan aannemen.

Mohammed is het hier niet mee eens en begint met het uitpakken van de boodschappentas. Ik kan het nog steeds niet beseffen, wat een bijzonder gebaar! Ik zou bijna willen zeggen: een omgekeerde wereld… Ik wil geen standpunt maken door middel van deze column, ik laat in het midden wat u van vluchtelingen mag denken. Maar dit is een gebeurtenis die voor Mohammed misschien iets kleins was, maar op mij een enorme indruk heeft gemaakt. Ik wilde dit graag met u delen en trekt u zelf maar een conclusie. En om toch misschien even een klein zetje te geven, kunnen wij, behalve een conclusie trekken, misschien ook een voorbeeld nemen aan mijn buurman?