Lezerscolumn: Donorwet

13 september 2018 ben ik in tweestrijd gekomen. Er is weer een nieuwe wet bij. Zelf heb ik mijn twijfels bij deze wet. Aan de ene kant is er die strijd, strijd op leven of dood. Maar wat wij niet moeten vergeten is, dat die strijd door een ander al is geleverd en deze heeft de strijd verloren. Nee, dit is niet dat wat mij aan het twijfelen maakt. Dat er levens met een leven gered worden is goed, maar dat dit niet meer uit eigen vrije wil gebeurd vind ik heel erg. Als je bedenkt dat er bij een wet altijd iets moet. Iets dat je niet zou willen en toch doet omdat dit zo door de regering is bepaald. Is er dan helemaal niets meer waar we zelf over mogen beschikken. Ja, natuurlijk mogen wij zelf een keuze maken, maar als ik niets doe, stel ik mijn organen ter beschikking aan de staat.

Dit is wat die twijfel bij mij trekt. Het woord MOETEN. Je MOET je registreren anders ben je van de staat. Niet dat ik zelf altijd tegen een wet aan wil vechten en ook begrijp ik dat mensen die op een donor wachtlijst staan een klein feestje vieren kan ik goed begrijpen. Toch wil ik vragen aan die mensen die op de lijst van wachtende staan, of zij nu willen nadenken wat deze wet inhoud. De oproep komt voor een orgaan wat je nodig hebt. Je bent blij. In een andere kamer wordt er in iemand gesneden en misschien heeft die persoon het helemaal niet gewild, maar vergeten te registreren. Dat zou dan pure diefstal zijn. Nu niet meer, iedereen is van vadertje staat, dus kunnen ze met je doen wat je wil.

Door deze wet zit je wel met een orgaan in je lichaam wat iemand niet voor jou had bestemd. Misschien is het wel zo dat er meer strijd door de doctoren geleverd zou zijn als deze persoon niet zijn organen af had willen staan en nu misschien zelf nog had geleefd. Stel je zelf de vraag, wat als het een familielid betreft van de arts. Zolang je niet staat geregistreerd ben je gewoon een stuk vlees met belangrijke onderdelen geworden. Zelf heb ik er ook over nagedacht als ik een orgaan nodig heb. Tuurlijk wil ik niet dood, maar wel wil ik een paar organen in mijn lichaam waar ik zeker van weet dat deze echt vrijwillig zijn afgestaan, zo niet zal ik moeten wachten. Helaas zal niemand in de toekomst meer weten of dit het geval is. Met dank aan mevrouw Dijkstra.