Graag opruimen s.v.p!

Op de Abraham Kuyperlaan in het mooie Blijdorp passeer ik een kakkende aangelijnde hond. De baas lijkt geen aanstalten te maken om stront te ruimen. 
Impulsief en geïnspireerd geraakt door de verkiezingen en valse beloften van Leefbaar Rotterdam, parkeer ik mijn fiets naast de gepensioneerde man en zijn twee diertjes. 
“Gaat u dat nog opruimen, meneer?!” vraag ik met een commanderende toon in mijn stem. Niet handig misschien.
Ik zie de man vertwijfeld kijken. 
-“Ja.”
“Oke, want laatst zaten mijn nieuwe schoenen (wijzend naar m’n neon gekleurde millenial stappers) flink onder. Dat was hier.” antwoord ik. 
-“Nou, niet van mij!” roept hij overdreven met een wegwuivend handgebaar.
De schele hond is inmiddels uitgekakt en ik kan het niet weerstaan. 
“Nee, ik begrijp dat u hier niet op de hurken gaat. Maar…gaat u dat nog opruimen?”
-“Ja, zo meteen”
“Dat begrijp ik niet helemaal.”
-“Ja. Ik. Doe. Het. Zo. Meteen!” roept hij naar me alsof hij reageert op zijn moeder die hem zojuist commandeert zijn kamer op te ruimen. 
Wat een sneue man eigenlijk, denk ik. Klein, ingevallen, Rotterdamse tongval, hondjes oud en zeker niet van het wakend kaliber.. Ik wed dat hij vanavond een magnetronmaaltijd met hachee eet. 
“Maar die dingen…. beesten moeten toch altijd kakken buiten? Dus waarom heeft u geen zakje meegenomen?” 
-“Die ben ik vergeten.”
“Oke, vreemd. Als ik een hond had, zou ik een rol pedaalemmerzakken meenemen. Je weet maar nooit.”
Ik heb mijn zegje gedaan. Het voelt als een overwinning en stap op m’n fiets. 
“Muts!”, roept de man me na. Niet te hard, maar enigszins terughoudend. Zoals hij ‘trut’ gezegd zou hebben tegen zijn moeder die hem commandeert zijn ‘hok’ op te ruimen. 
“Zak!” roep ik hem na. “Een zakje! Voor die hondenkak!”.