Een onzichtbaar muurtje

Al ruim anderhalf jaar reis ik drie uur per dag. Met de trein. Met de trein én alle mensen die erin zitten. Een gekleurd gezelschap, zou je het kunnen noemen. De mannen strak in pak, achter hun laptop. Oudere dames, met een hond op schoot. Het groepje meiden dat een dagje school overslaat met het plan om alle winkels in Rotterdam te bezoeken.

Gezellig is het, hoor. Toch is er een ding dat opvalt: het onzichtbare muurtje dat lijkt te ontstaan.

In een overvolle coupé hoor ik even verderop een groep meiden die in de trein komt zitten. ‘Ik heb gisteravond zes jongens gezoend! Of zeven, maar ik weet niet of ik Bart nou twee keer heb gehad.’, de andere meiden lachen. Een van hen begint: ‘Echt?! Ik had er vijf volgens mij, maar óók Bart!’ Het groepje deelt ongegeneerd hun verhalen terwijl ik een paar stoelen verderop woordelijk hun gesprek kan volgen, de jongen naast mij ook.

Er lijkt iets bijzonders te gebeuren wanneer men in de trein stapt. Het gevoel dat sommige verhalen niet per se voor iedereen hoeven te zijn, verdwijnt. Zouden mensen het niet doorhebben, dat de reizigers buiten het onzichtbare muurtje ook kunnen meeluisteren?

Het maakt niets meer uit. Dat je tegen je vriendin luidkeels aan het klagen bent over je vriend, die opnieuw het huis bijna in as achterliet door de gehaktballen te laten aanbranden. Want het ís toch ook belangrijk, die samenvatting van de voetbalwedstrijd?

Om even eerlijk te zijn: ik ben zelf niet onbekend met het muurtje. De hele trein kan meegenieten wanneer ik een analyse houd over de anonieme persoon die mij opeens een berichtje stuurde. Of wanneer ik een vriendin op de hoogte houd van de laatste roddels – of updates, om het te rechtvaardigen.

Zou het dan toch meevallen, zo’n onzichtbaar muurtje? Het meisje voor mij geniet misschien wel net zo van de zogenaamde updates als ik zelf. Omdat de jongen verderop ook veel te vaak zijn huis onveilig maakt met zijn kookkunsten. Wanneer de oude vrouw achter je een glimlach krijgt, omdat ze de verhalen over het uitgaan stiekem wel herkent. Zo’n onzichtbaar muurtje, eigenlijk verbindt het wel.