Een kilo zure appels

‘Ja meid, je moet gewoon even door de zure appel heen bijten.’ Mensen bedoelen het echt goed hoor, wanneer ze je proberen te helpen met hun opmerkingen en lieve woorden. Maar werkelijk geen enkele Pinterestquote kan op tegen de pijn van liefdesverdriet.

De huid onder mijn ogen is blauw gekleurd, mijn broeken zijn te groot geworden, mijn kledingkast is gevuld met nieuwe troostaankopen en ik ben liters tranen lichter. Ik wist trouwens ook niet dat je brein op zo veel manieren herinneringen opslaat. Een liedje, een plek, bananenbrood van Sajoer of mijn zwart met wit gestreepte trui. Bijna alles associeer je ineens met die ene bijzondere persoon die je nu zo verschrikkelijk mist. Dus je bijt echt niet alleen door één zure appel heen, maar minstens een kilo!

De komende maanden leken ingevuld en dus heel veilig. Nu zijn ze ineens onzeker en onbekend. Onverwachts valt je toekomstbeeld in duizend stukjes.

Toch probeer ik af en toe de moed bij elkaar te rapen en wat afleiding te zoeken. Dit deed ik ook afgelopen donderdag. Prosecco, pizza en lieve mensen: niks mis mee. Helaas eindigde de avond verdrietig. Ik verloor door het waaierige weer mijn groene Susan Bijl tas. Dit was voor mij een tas waarin ik de herinneringen van het afgelopen jaar had bewaard. Een tas vol mooie momenten, momenten die nu dus zijn weggewaaid. Ik heb de hele route nog teruggefietst in de hoop hem terug te vinden. Helaas vond ik de tas niet. Eenmaal thuis, alleen, liggend op bed met opgetrokken benen, kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik leek wel een klein meisje. Het verliezen van die o zo gewone boodschappentas had mij diep geraakt.

Ik geloof dat ik helemaal nog niet toe ben aan een nieuwe tas. En dat is op zich bijzonder voor een vrouw. Maar misschien wordt het toch tijd voor een ander exemplaar. Deze kan ik vullen met nieuwe herinneringen en mooie momenten. Of met een kilo appels…