De hond die niet voor de poes was…of toch wel?

Hond voelde zich het zwarte schaap van de familie. Zijn moeder, vaak zo stoned als een garnaal, noemde hem een domme ezel en schold hem uit voor vet varken. Ze leefden in een zwijnenstal en op een dag besloot hond het hazenpad te kiezen. Het was heel warm, de mussen vielen dood van het dak, en hond was al vroeg uit de veren. Dit hondenleven trok hij niet meer, hij wilde zich niet langer de underdog voelen.

Toen hij uitrustte onder een boom zat daar een poes boven hem. Hond was voorzichtig, hij keek altijd even de kat uit de boom. Maar deze kat deed poeslief, wat hij met zo’n draak van een moeder, die niets anders deed dan katten tegen hem, niet gewend was.
Hij vroeg poes naar beneden te komen maar ze bleek zo bang als een wezel sinds haar laatste ontmoeting met een hondsbrutale soortgenoot van hem. Ze hadden gevochten als kemphanen en het was zo erg dat de honden er geen brood van lustten, vertelde poes. Sindsdien zag ze behoorlijk wat beren op de weg en hoog in de boom voelde ze zich inmiddels als een vis in het water. In vogelvlucht vertelde hond zijn verhaal, ook al had hij eigenlijk een hekel aan oude koeien uit de sloot halen. Zo stil als een muis had poes geluisterd en voelde zich plots een domme gans omdat ze zo’n angsthaas was terwijl deze hond duidelijk nog geen vlieg kwaad zou doen.
Dus maakte ze rare sprongen, ondanks dat ze niet in het nauw zat, en kwam vlak voor hem op haar pootjes terecht. Hond was zo trots als een pauw dat poes dit voor hem deed en voelde voor het eerst vlinders in zijn buik. Hij plukte een bloem, een leeuwenbekje, en gaf die aan haar. Poes hield niet zo van bloemen maar je mag een gegeven paard niet in de bek kijken dus was ze er als de kippen bij om deze dankbaar van hem aan te nemen. En ook al brengt 1 zwaluw nog geen zomer, hond was hoopvol op iets moois.

Als twee tortelduifjes praatten ze de hele middag over koetjes en kalfjes en hond dacht tevreden: ‘Hoe een koe een haas vangt.’ Nooit eerder was hij zo’n haantje de voorste maar dit keer wist hij: ‘Dat chickie is de mijne!’
En nu maar hopen dat poes geen wolf in schaapskleren blijkt te zijn want dan zou hond er een kater aan overhouden!