Als de klok teruggedraaid kon worden

Er komt een oudere man bij de dokter, samen met zijn dochter. Als hij wordt opgehaald loopt zij achter hem aan de dokterskamer binnen. Ze schudden handen en de man zegt: ‘Ik heb mijn dochter maar meegenomen want twee weten meer dan één.’ De dokter glimlacht en zodra de man zit, vraagt hij hoe het met hem gaat. De man antwoord dat hij, op kouwelijkheid na, geen klachten heeft maar de dochter vult hem voorzichtig aan: ‘je geheugen laat je soms wat in de steek toch?’

De man kijkt haar aan en knikt dan, hij was het even vergeten. De dokter informeert uitgebreid naar het (werk)verleden van de man. Hij was lange tijd eerste ambtenaar bij de gemeente en later financieel directeur van een eigen bedrijf.

Na een poos vertelt de dokter dat hij de man door wil sturen voor een uitgebreid geheugenonderzoek en dat hij nu alvast een kleine oefening wil doen. Hij geeft de man potlood en papier en vraagt hem een klok te tekenen, inclusief cijfers, en wijzers op half twee. ‘Dat is niet zo moeilijk voor een man van de klok‘ lacht hij vrolijk maar wanneer de klok getekend is, is hij vergeten hoe laat het ook alweer moet zijn. ‘Half twee’, herhaalt de dokter en als de man klaar is schuift hij zelfverzekerd het papier over het bureau naar de dokter. Deze kijkt kort en zegt dan; ‘dankuwel, het is alleen niet goed.’ De man is stomverbaasd en kijkt de dokter vertwijfeld aan. ‘Half twee toch?’ herhaalt de dokter nogmaals en de man knikt. ‘Kunt u mij dan uitleggen waarom dit voor u half twee is?’ vraagt hij en de man legt uit: ‘Nou, de grote wijzer staat tussen de 1 en de 2, dus dat is half….en de kleine wijzer staat op de 2…HALF TWEE.’
Hij lijkt niet te begrijpen wat hier fout aan is en komt ook niet op de gedachte om te vragen hoe het dan wel moet.
De dochter laat niets blijken maar ze schrikt enorm en het raakt haar diep. Ze probeert met een grapje het leed van de zichtbaar ontdane man wat te verzachten maar wanneer ze een half uur later de praktijk verlaten lijkt hij het voorval alweer te zijn vergeten.

Die dochter, dat ben ik en ik kon wel huilen. Het was zo confronterend en nog ernstiger dan we dachten. Wat wilde ik graag de klok voor mijn vader terugdraaien….de klok die hij getekend had maar ook de echte klok want dementie is vreselijk!