Adhocjes

In hokjes denken.. zeg eens? Doe JIJ het? Ik niet. Dat doen alleen ‘van die mensen die’.. Ohjee! Daar ga ik al bijna. Ik realiseer me dit terwijl ik op de fiets naar de supermarkt zit. Ik had best met de auto kunnen gaan. Maar kom op, dat doen alleen ‘de luie mensen’, Oeps. Wederom een hokje. Ik bloos ervan.

Al fietsend en nog wat beduusd van het mezelf op heterdaad betrappen, kom ik voorbij een groepje bouwvakkers. Wédden dat er een fluit naar dat meisje dat daar loopt? gaat onbewust door mij heen. En jawel hoor; het fluiten is een feit. Ha, zíe je nou wel! En precies op dat moment komt er al kwispelend een trouwe viervoeter aanrennen. Die dol enthousiast zijn baasje begroet. Het voor hem vertrouwde fluitje wilde enkel zeggen: Kom de keet maar uit vriend, er ligt een bot voor je klaar.

En dan steekt er heupwiegend een hoogblonde dame over. Ik rem alvast, want ze zal wel in die geparkeerde Mercedes naast mij willen stappen. Maar huh?! Met de sleutelbos in haar hand opent zij de deur van de oude Ford Fiësta die daarnaast staat!

Oké, ik geef toe, ik ben verrast.  En daar komt ook nog bij dat ik helemaal geen gouden nagels zie. Maar gewoon; neutrale huidskleurige.

In hokjes denken! Ik hoor er dus gewoon bij! Help.

Ik hoor zélf in het hokje: ‘de-mensen-die-zeggen-dat-ze-niet-in-hokjes-denken-maar-die-dat-toch-doen’.

Ik schrik ervan en een waas van schaamte hangt even als een schaduw om mij heen.

Want ik dacht namelijk altijd dat ik alleen in pashokjes en stemhokjes ‘in hokjes denk’. Als ik bijvoorbeeld nog even twijfel voor welke partij of welk blousje ik moet kiezen.

Maar niets blijkt dus minder waar..