Trek

Vandaag is een vrije dag. De eerste lege sinds lange tijd.
Ik had allerlei plannen, of lijstjes, hoe je wilt.
Gemotiveerd, geen misselijke hoeveelheid kaas gegeten.

Toen de wekker ging heb ik hem direct uitgezet. Ik zou een beetje uitslapen en dan aan de slag, in casual wear en stoute schoenen.
Verzadigen van mijn dieren, en dan vrijwilligerswerk. Ook zou ik nog wat contacten tevreden houden, en een doorstart maken in mijn
nieuw initiatief voor de buurt. En dan mijn huisje nog natuurlijk. Ja, ik trek een zware wissel.

Realiteit bleek weer eens lastiger dan theorie.
Half 1 stond het eerste bakkie klaar, ik was nog niet gedoucht.
Ik werd verzorgd door mijn dieren en niet andersom. Ook nog niet gegeten.
Mijn bed hield me, net als even later de toiletpot, langer vast dan gepland.
No worries, soms moet de druk even van de ketel.
Onderwijl kun je dan een puzzeltje proberen.

Ik betrapte mezelf op ontspannende activiteiten, terwijl de kolen aan mijn schenen steeds talrijker werden.
De pap verdrinkt de krenten, al is vanille niet verkeerd.
Genieten van eten blijkt lastig wanneer je op je tandvlees loopt.

Maar goed, ik trek me er niets van aan en begin opnieuw.
Tv uit, koptelefoon op en ‘the boy in the bubble’ verteld me dat het goed is.
Kaarsjes aan, zodat het huis nog even terugdenkt aan de feestdagen.
Niet dat die perse zo bevrijdend waren.
Mijn darmen ervaren stress en ook de weegschaal lijkt zijn laatste oortje versnoept te hebben.
Ik nam me voor de eerste week niets te eten, en toch heb ik trek.

Een project afronden is heerlijk, en even rust ook.
Zodra ik besluit de teugels wat te laten vieren, galoppeert mijn enthousiasme naar ongekende hoogtes.
Hoewel ik de eerste periode even niet zou schnabbelen, heb ik trek.

Momenteel lig ik op de grond, met wat schrammen en een tak in mijn haar.
Mijn dieren likken mijn wonden, slapende geruststelling.
Nog heel even kijk ik om me heen, en stap dan weer in het zadel.