Op een onbewoond eiland

Geschreven door: Mark Oosterbaan

Op dagen van verveling, stel ik me graag een eiland voor. Een eiland zonder naam in een verre oceaan. Met waaiende bomen, parelwit zandstrand en een vriendelijke bries. Het eiland lijkt haast onbewoond, maar daar, in de schaduw van een palmboom: een naakt persoon. Hij loopt wat rond over het zand en zoekt naar alles wat op voedsel lijkt. Sprokkelt takjes bij elkaar, stookt een vuurtje en bereidt een heerlijk maal. Onder een donkere sterrenhemel slaapt ‘ie, zo zacht als de maan het eiland verlicht en droomt over eten, de volgende dag en alles wat het eiland nog brengen zal. Het lijkt misschien een wat vreemd persoon, maar zijn gezicht spreekt enkel intens geluk.

Als mijn wekker klinkt, schrik ik wakker uit mijn droom, maar dan doemt het beeld van de persoon toch weer voor me op. Dit keer probeer ik me voor te stellen: wat zou er gebeuren? Met zo’n persoon, in een land zoals wij dat kennen? Als hij zou vallen uit de lucht en zou landen in een achtertuin van een Zeeuws koppel?

Misschien zijn er camera’s bij. Misschien worden er selfies geschoten. Misschien gaat er iets mis waar smakelijk om gelachen kan worden. Misschien zal een expert bij de talkshow ’s avonds komen om hun ongezouten mening te verkondigen over de man. Misschien zien we de man nooit meer terug als de hype eerder sterft dan hij dat doet. Misschien krijgt hij een diagnose, wordt hij verdoofd, opgesloten. Misschien eindigt hij in het Pieter Baan Centrum met een lading psychiaters en een grotere lading nationale aandacht. Misschien ontsnapt hij, vergrijpt hij zich aan een arm rondfietsend meisje.

Maar wacht: met de man was niets mis. Men was te druk met denken om na te denken. Voor de man één woord had kunnen spreken, was zijn eindstand al bekend. Een mens is geen label. Een mens is geen dossier. Een mens is geen banenfabriek met rendement en verwachte opbrengst. Een mens is prachtig, fascinerend, om van te houden. Maar mensen als deze man hebben in een land van oordelen en regels alleen een plaats in de het buitengebied, de geheime afdelingen, gebouwen van leed en pijn, waar enkel het personeel ooit echt gelukkig uit kan ontsnappen. Jezelf en gelukkig zijn is niet meer genoeg. Iedereen moet meedraaien in het spel van toneel, en wie struikelt over de kabel op de bühne wordt gedegradeerd tot tweederangs toeschouwer. Ken jezelf en wees gelukkig.