Millenial-perikelen

Geschreven door: Eva Holtland

Ik heb vanavond niets op de agenda staan. Geen etentje met vrienden, geen studeersessie tot in de late uurtjes omdat ik wederom heb toegegeven aan mijn eeuwige uitstelgedrag, geen romantische avond met mijn wederhelft, he-le-maal niets. En het zweet breekt me spontaan uit. Ik ben namelijk een millenial. En wij millenials zijn goed in een heleboel dingen, maar niets doen is niet bepaald ons vakgebied.

Wij zijn opgevoed met de prachtige boodschap dat de wereld voor ons openligt. De gelukkige Generatie Y die succes op alle vlakken binnen handbereik heeft. We hebben de rijkdom, de technologie, de kennis én niet te vergeten: Ome Duo.  Maar hoewel onze ouders in de veronderstelling waren geen mooier toekomstperspectief te kunnen voorschotelen, lijkt niets minder waar. Het gevolg van dit scala aan onbegrensde mogelijkheden lijkt namelijk een onstilbare prestatiedrang in de hand te werken. De kansen die je in het leven toegeworpen krijgt onbenut laten lijkt tegenwoordig immers een regelrechte doodzonde. Dus wringen we ons in alle mogelijke bochten om te excelleren op alle vlakken. Niet alleen een diploma is van belang (waarbij cum laude afstuderen zeker een pré is), ook buiten curriculaire activiteiten zijn absoluut vereist om een kans te maken op de arbeidsmarkt. Daarnaast moet er geld verdiend worden om de buitensporig hoge huurprijzen van onze twee-bij-twee vierkante meter tellende krakkemikkige studentenkamers te betalen én moet er een sociaal leven onderhouden worden wat enigszins in de buurt komt van de ogenschijnlijk fantastische levens van onze leeftijdsgenoten, waar we dagelijks mee geconfronteerd worden via het overschot aan verschillende social media apps die inmiddels in omloop zijn.

Als gevolg hiervan lijkt mijn gemiddelde doordeweekse dag een chronische race tegen de klok om mijn immer volgepropte agenda bij te kunnen houden. Met een paar koppen koffie om mijn eeuwige slaaptekort te onderdrukken ren ik van college naar werkgroep, woon ik tussendoor even een vergadering bij om daarna snel een paar uur te werken en ondertussen stiekem een paper af te schrijven, vervolgens moet er nog gezellig gegeten worden met vrienden/huisgenoten/familieleden (waarbij een Instagram-waardige foto om te bewijzen dat mijn leven enorm leuk is niet achterwege kan blijven) om ten slotte de dag af te sluiten met ten minste één (commissie/verenigings-/verjaardags-)borrel. Vervolgens stort ik uitgeput maar voldaan (want, één activiteit is géén activiteit) in mijn bed, waarna de volgende dag het hele feest weer opnieuw begint. En hoewel wij millenials met deze levensinstelling inderdaad alle verwachtingen lijken waar te maken, liggen er een hoop risico’s op de loer. Onze generatie wordt niet voor niets ook de burn-outgeneratie genoemd, en langzaam begint het besef te groeien dat die eeuwige prestatiedrang ons wel eens de kop zou kunnen kosten wanneer we niet af en toe pas op de plaats maken. Maar dat blijkt nog knap lastig. Want deze millenial kan eindelijk rustig gaan slapen straks, ik heb immers een column geschreven vanavond.