Mediteren doe je niet alleen.

In het voorjaar van 1988 was ik erg meditatief. Iedere dag ging ik ‘smiddags in Bovenkerk naar de Amstelveense Poel om op een steiger in alle stilte een uurtje te mediteren. Op zekere dag waggelde een eendje de steiger op en kwam heel stil naast me zitten. Ik vond het prachtig. Vertrouwen is toch liefde.

Sindsdien kwam ze iedere dag om de zelfde tijd. Ik begon steeds meer van haar te houden en noemde haar Emmy. Op een dag, het zal twee maanden later zijn geweest, kwam ze niet en ook de dagen daarna bleef ze weg. Ik voelde me triest en verlaten. Was ze verscheurd, onder de auto gekomen of door een jager neergeschoten? Ik had ook geen zin meer om op de steiger te mediteren. Een paar maanden later liep ik weer door het Amsterdamse Bos. Mijn blik werd naar de lucht getrokken. Vijf eenden vlogen hoog voorbij.  Ik dacht met weemoed aan Emmy, mijn trouwe meisje.

Opeens wendden de vijf eenden van richting. Ze keerden en kwamen in duikvlucht naar beneden. Op vijf meter afstand landden ze in de sloot naast mij. Het bleek Emmy te zijn tesamen met vier mooie kinderen. Ze moet mijn verlies gevoeld hebben en liet mij weten dat alles okay was. Het was een weerzien en een afscheid tegelijkertijd. Ik heb Emmy nooit meer gezien.

Vier jaar later zou blijken dat Shiva, mijn eerste Labrador een super retriever was die op de Jachttraining schitterde. Alleen, bij wedstrijden zou hij dode eenden moeten apporteren en dat deed me te veel aan Emmy denken. Een keer deed ik toch mee en Shiva ging prompt met de eerste prijs naar huis. De tweede prijs was voor Amazing Sjaak van de Politie.