Dood hoeft niet eng te zijn

Afgelopen september overleed een van de sterkste, liefste en prachtigste mensen ter wereld: mijn oma. Ze ging zoals haar eigen moeder ging, en precies zoals zelf wilde. Plots en zonder pijn. De buren hadden haar gevonden nadat ze een hersenbloeding kreeg, en met een traumahelikopter is ze naar het Erasmus MC gebracht. Daar werd al snel duidelijk dat ze niks meer voor haar konden doen. Haar lichaam werkte nog wel, maar ze is nooit meer bij bewustzijn gekomen. Ik was helemaal kapot. Mijn oma was mijn tweede moeder, mijn voorbeeld, steun en toeverlaat. En ze was eigenlijk te jong om te gaan.

Na haar dood heb ik samen met mijn moeder, stiefvader, oom en tante de taak op me genomen om haar begrafenis te regelen. En hoe gek dit ook klinkt: dit was een van de meest vredige weken die ik ooit heb gehad.

Mijn oma wilde in haar eigen bed worden opgebaard, en wij kozen ervoor om bij haar te blijven. Dit betekende dat ik mijn oma bijna een hele week kon zien liggen. De eerste keer dat ik haar kamer binnenkwam, werd ik overspoeld met emoties. De laatste keer dat ik bij haar kwam, was ik zo aan haar lichaam gewend dat ik haar hand vasthield, vlak voordat we de zelfgemaakte kist dichtschroefden.

Deze geweldige vrouw had álles voor ons geregeld. Ze had opgeschreven welke begrafenisondernemer en dominee ze wilde, dat mijn oom zelf een kist moest maken, dat ze thuis opgebaard wilde worden, maar dat daar wel iemand bij moest blijven. Ze had bijna haar hele kerkdienst uitgestippeld. Eigenlijk hadden we ook niets anders verwacht, want praktisch was ze zeker.

Ik ben samen met mijn familie de hele week in haar appartement gebleven. En het klinkt zo raar, maar we hadden echt plezier. We vertelden elkaar verhalen over mijn oma, we huilden, we lachten en we waren allemaal doodop.

De reden waarom ik dit verhaal vertel, is dat dood niet eng hoeft te zijn. Natuurlijk wil niemand eraan denken, maar het voelt vaak zo fijn om over een geliefde leuke herinneringen op te halen. En vooral voor de nabestaanden is het gewoon een grote opluchting als dingen zijn geregeld.

Dus, wanneer je weer eens een keer bij familie bent, breng een keertje de dood terloops ter sprake en kijk eens wat daaruit komt.