Diepgravende kuiltjes

de wereld dit

de wereld dat

de wereld deed

de wereld doet

de vader noteert een wim-kieft-momentje:

hij wordt er allemaal zo moe van

aa-aa-aagh! joecockert hij ten slotte

hij ligt op een gemiste kans:

een wit strandlaken

dat als spandoek had kunnen dienen

papa, mag ik ook boos worden? vraagt zijn dochtertje

ze steekt haar strandschepje in het zand en

gooit een flinke schep aarde in de zee

wacht! zegt de moeder

ze pakt het schepje over en

tekent met de steel een portret van moeder aarde in het zand

graaf maar kuiltjes in haar wangen, zegt ze

terwijl haar glimlach en de lach van de kleine

kuiltjes graven in hún wangen