Wat een klucht, whatsapp uit de lucht…

Moet ik via het nieuws vernemen dat er door een storing bij whatsapp, deze even uit de lucht was,
T was mij helemaal ontgaan in ieder geval.
Aan de reacties van de “getroffenen” onder ons te lezen. Stevende wij allemaal af op een levensbedreigende ramp wat zijn weerga niet kent.
Het moet verschrikkelijk zijn geweest om even zonder al die, vaak nutteloze, berichten te moeten doen.

Poe poe, nou nou, wat een paniek.

Misschien ben ik wel veranderd in een wereld vreemde op mijn 37e. En snap ik daardoor iets heel essentieels niet aan dit verhaal. Alsof dit het enige communicatie middel is wat wij mensen nog kennen.

Was t nog maar 1997,
De tijd dat mn ouders gek werden van de huistelefoon, die standaard altijd ging, onder etenstijd.
De tijd dat we met onze vrienden afspraken en elkaar altijd vonden zonder app, sms, belletje, snapchat, instagam. .

Wij konden nog gewoon half kwijlend, kruipend als een koekwaus met je tong uit je mond, ogen uit je hoofd, over straat naar huis tijgeren na een avondje stappen. Zonder dat de hele wereld kon meegenieten via social media. En het je hele leven blijft achtervolgen.

We hadden elkaar zelfs heel wat te vertellen, wanneer we elkaar zagen.
En er bestond enigzins iets van privacy..
Zo kon er bijvoorbeeld nog écht over je geroddeld worden. Vaak zonder enig fysiek bewijs.
Een gerucht dat deed er wel paar dagen over ipv; in 1 nanoseconde je hele cariere naar de klote omdat een “lover” filmpjes van jou rondstuurt terwijl hij je onder urineert…

Naar mijn ouders bellen vanuit een telefooncel als ik op vakantie was of mijn bus weer eens gemist had.

Ja mooi was die tijd,

Die tijd ,

Ja dat was toen,

Nu wil ik gewoon mn kind kunnen chippen, zodat ik hem kan volgen, via een app op mn mobiel.