Vleugellam

De vogel schoof wat dichter naar mij toe. Allebei hadden we het houten bankje aan het water verkozen om even tot onszelf te komen. Dat de zitting nog vochtig was van de mist, kon me niet schelen. Het leek de vogel ook niet te deren. Wat voor soort het was, wist ik niet. Mijn kennis is beperkt en ik durfde daar geen gevleugelde uitspraak over te doen. Van opzij kon ik mijn metgezel goed bekijken. Ze maakte zich zorgen. Haar houding was ernstig, misschien zelfs somber.

Om de stilte te doorbreken, probeerde ik een gesprek aan te knopen. De psychische gesteldheid van alle levende wezens hebben mijn interesse, dus ik vroeg hoe het met haar ging. Ze antwoorde niet direct, hupte eerst een kwartslag naar rechts en keek mij vol in mijn gezicht aan. Dat ze zou spreken had ik natuurlijk niet verwacht en dat deed ze dus ook niet. Maar ze keek uitdrukkelijk naar de wijzerplaat op mijn horloge. Met name naar de datumweergave. Ze hield haar kopje een beetje scheef toen ze mij weer aankeek. En ik begreep haar. December was weer aangebroken. Een feestmaand voor de mens, maar voor mijn vriendin naast mij totaal niet. Ik kon haar gedachten lezen.

“Ach, Willmar, hoe moet ik het zeggen? Oud en nieuw komt er weer aan. Mijn leven en dat van mijn familie staat dan letterlijk in vuur en vlam.” Haar denken stokte even voordat ik verder kon lezen. “We weten nooit exact wanneer de ellende begint, dus we zijn vaak te laat om te vluchten. Vorig jaar raakte mijn moeder gewond. Niet eens door het vuurwerk, maar wij kunnen niet goed navigeren in het donker en zeker niet als we in paniek zijn. Ze klapte tegen een elektriciteitsmast en kon 2 dagen niet vliegen.” Weer was ze even gedachteloos en ik durfde niets te zeggen. Steunend op mijn handen kwam ik iets omhoog van het bankje en ging dichter bij de vogel zitten. Haar blauwe kruin glansde in een waterig zonnetje, dat erg zijn best deed om door de mist te breken. “Weet je”, dacht ze verder, “omdat het vuurwerk zolang doorgaat, blijven wij heel lang in de lucht. Dat kost ons ontzettend veel energie die we in de koude winter wel beter kunnen gebruiken. Wij staan een etmaal op standje overleven.” Abrupt vloog ze omhoog, draaide een kleine cirkel boven mijn hoofd en zette koers naar het oosten. Ik hoopte vurig dat daar met Oud en Nieuw nog wat wijzen over waren.