Tijdelijke belastingen bestaan niet

Belastingen zijn er sinds mensenheugenis. Omdat nieuwe belastingen altijd verzet opleveren, etiketteren politieke leiders de door hen voorgenomen heffing graag als ‘incidenteel’, ‘tijdelijk’ of ‘voorlopig’.

De Romeinse rechtsgeleerde Ulpianus stelde: ‘niemand twijfelt er aan dat de belastingen de nerven van de staat zijn’. De destijds machtige stad Dordrecht kende vóór 1200 ‘stapelrecht’. Turfrecht is een uitgestorven belasting. In Italië werd in 1647 belasting op fruit ingevoerd; een opstand was het gevolg. Belastingen in alle soorten en maten.

In de maand van de geschiedenis mag Alva niet ontbreken. Fernando Álvarez de Toledo, zoals hij voluit heet, voerde 10% omzetbelasting, ‘de tiende penning’, op de verkoop van roerende goederen in.

Dat ging niet zonder slag of stoot. In Antwerpen weigerden vissers aanvoer. In Brussel deden de slagers en poeliers winkels dicht; kopstukken van het slagersgilde werden ter breking van de staking gevangen gezet, maar deze gaven geen krimp. In Den Bosch waren er protesten van bakkers en slagers. Volkswoede alom.

De overheid spiegelde voor dat deze omzetbelasting de accijnzen zouden vervangen. De afloop kent u, u betaalt dubbel: eerst worden accijnzen geheven en over product inclusief accijnzen wordt de omzetbelasting berekend.

Een belastingverhoging was de aanleiding tot de Franse Revolutie.

Het lage tarief van zes procent gaat naar negen procent. Immers de EU wil al jaren één tarief in het kader van de harmonisatie van de BTW tarieven.

Niets is zo definitief als een tijdelijk belastingmaatregel: verhoging vermogensbelasting, ‘kwartje van Kok’. Niets is zo tijdelijk als een gunstige belastingmaatregel: ‘aflosboete’. Senioren werd een worst voorgehouden: lost uw hypotheekschuld geheel af, dan behoeft u het eigenwoningforfait niet aan de geven.

Ooit erkende staatssecretaris Vermeend aan de Raad van State dat de overdrachtsbelasting feitelijk ‘GEEN RECHTSGRONDSLAG heeft, maar we kunnen de opbrengst niet missen’, leest mr. Cees Freeke in de Kamerstukken (TK 1995, 24 172 A, sub 10).

Net als Emmanuel Macron van Frankrijk wil Martin Schulz van de Duitse SPD ‘een Europese minister van Financiën.’ Het leidt geen twijfel: een Europese belasting komt er aan.

Belastingen zijn aan veel minder kritiek onderhevig dan het uitgaven daarvan. De Algemene Rekenkamer kon vijf miljard euro aan ontwikkelingssamenwerking niet traceren. Van andermans leer is het goed riemen snijden.