Quality time

Geschreven door: Johan Siefken

Toettoet!!"  Mijn vader blijft het roepen tot we bij het restaurant zijn. We rijden met de rolstoel over de markt. Tenminste, mijn vader zit in de rolstoel en ik duw. De mensen gaan glimlachend aan de kant. Hij is slecht ter been en de rolstoel biedt uitkomst bij langere afstanden. Een kwartier eerder is meneer nog van mening dat hij gerust kan lopen en waarom hij nou toch in die rolstoel moet. Eenmaal onderweg hoor ik hem niet meer klagen.

We komen uiteindelijk op de plek van bestemming terecht om wat te eten."Ik hoef niets te eten hoor, kijk maar naar m’n ring, straks krijg ik die niet meer van m’n vinger".

"Wil je chocomel?" Probeer ik nog. Ja, chocomel dat wel. Het is zijn favoriete drank geworden. Geworden zeg ik, zijn smaak is in de loop der tijd veranderd. Hij wil in de middag warm eten, dat doen ze bij de zorgboerderij ook. Dan blijkt dat ze geen chocomel hebben. "Geen chocomel? Wat is dit voor restaurant?" Een boze blik gaat richting de serveerster. Ik overtuig hem dat koffie met extra suiker ook lekker is.

Hij besluit alsnog iets te eten. "Kies jij maar", zegt hij. Stilzwijgend kijkt hij voor zich uit. Het lijkt alsof hij in gedachten verzonken is.

"Waar denk je aan?" Vraag ik. "Nergens aan, ik zie mensen buiten roken, dat is ongezond!" Zo ken ik hem weer, altijd bezig met een gezonde levensstijl. Na zo’n drie minuten roept hij de serveerster: "waar is mijn eten?!? Ik wacht al zo lang!" De noodkreet gaat gepaard met grote armgebaren. Ze belooft navraag te doen in de keuken. Gelukkig is het eten snel klaar en met veel plezier eet mijn vader zijn bord leeg. De serveerster krijgt een glimlach als ze extra suiker brengt voor de tweede koffie.

Mijn vader keek vroeger als we buitenshuis gingen eten een eeuwigheid op de menukaart om een weloverwogen keuze te kunnen maken. Als de kinderen klaagden over iets wat niet op de kaart stond, moesten we niet zo zeuren en gewoon iets anders kiezen. Dan is het ineens tijd om naar huis te gaan. Mijn vader heeft zijn eten en drinken op en de jas gaat al aan. Uiteindelijk zitten we weer terug in de auto naar huis.

"Hebben we al gegeten?" Vraagt mijn vader. "Ja, we hebben al gegeten…"

#Alzheimer.