QUALITY TIME

Het bestaat nog: Quality Street. Snoepjes.
Trouwens: dit is geen sluikreclame. Ze zijn echt te zoet, maar…. zitten wel in mooie doosjes.
Ik krijg de merknaam niet uit mijn hoofd, sinds ik vorige week dat interview las, waarin het weer eens over ‘Quality Time’ ging. Ik ben de naam van de geïnterviewde vergeten, maar dat is niet echt belangrijk. Het was …zeg maar…. het type blond, succesvolle carrière, eyeliner hele dag intact, nog zo her en der een fotoshoot en o, ja net nog een ‘start up-je begonnen’, niet omdat het succesvol zal worden maar “och het is gewoon leuk om erbij te doen”.
Ze had ook kinderen: 3 en 5 jaar. Schatjes, echt waar.
Of ze ze nog wel eens zag?
Toen kwam het: natuurlijk! Sterker nog: ze had ook gemakkelijk kunnen kiezen voor een uurtje fitness na het werk en een glaasje ‘socializen’, maar in plaats daarvan deelde ze ‘kwaliteits-tijd’ met haar kinderen. Zo tussen 17.53 en 19.22 begreep ik. Samen het al voorgekookte eten nuttigen. Kwartiertje jeugdjournaal. Tot slot een filmpje kijken op de smartphone op de rand van het bed. “Ik ben er dan echt voor ze en zet mijn telefoon op stil. En bovenal: geen chagrijn omdat ik de hele dag heb lopen zorgen!” Zelden een advocaat beter horen pleiten.
Is de moeder de nieuwe vader geworden? En dat terwijl de vader gewoon de vader is gebleven?
Kunnen kinderen zonder ouders? Kunnen ze elkaar ook in een groep opvoeden?
En opeens denk ik: heeft het Sovjet communisme dan toch gezegevierd? Is de Muur dan toch de andere kant opgevallen en hebben de Ossies hun marxistisch geloof juist over ons uitgestort? Is het staatsgeloof geworden dat ouders allebei de hele dag naar hun werkkamp gaan? En dat de kinderen een staatsopvoeding krijgen. Elke dag beginnend met het zingen van het Wilhelmus. De ‘selfie’ als een door de staatsburger zelf onderhouden Big Brother systeem met controle op ons privé doen en laten. Tenslotte ontgaat niemand nog iets van wat wij doen!
Om het ingevoerd te krijgen moest er nog wel een kapitalistisch luxe verpakking om deze ‘Goelag-doctrine.’ De ervaring van een vleugje luxe als we consumeren. Een vlaagje vrijheid terwijl we gevangen zitten in het onderhouden van ons imago.
En opeens dringt die naam van de snoepjes zich weer op en ik zie de overkomst: quality time smaakt nergens naar, maar het zit wel in een mooie verpakking.