Mijn blonde buurman

Waarom plaatsen we als mens dingen in hokjes? Weten jullie dat? Dat is omdat ons brein eenvoud zoekt in een wereld waarin eenvoud niet bestaat. We willen de complexe informatie die we elke seconde in ons op moeten nemen, versimpelen. "Is dit goed of slecht?" "Mooi of lelijk?" Iets ertussenin is er niet. Dat is ons instinct. Dat doen dieren ook. "Gevaar of geen gevaar?" "Lekker of niet lekker?"

Maar is het mooie van menszijn nou juist niet dat we instincten overstijgen, en doen wat juist is? Wat MENSELIJK is?

Mijn buurman is blond. Zijn ogen zijn een palet aan blauwtinten. Zijn gelaat is lang en zijn kleren simpel: bijna altijd draagt hij een spijkerbroek en T-shirt of trui. Iedereen behandelt hem zoals ieder ander. Als hij iets niet goed verstaat roepen mensen naar hem dat ze Nederlands praten en geen Chinees.

Naast mijn moeders karakter, haar gelaatstrekken en haar slanke figuur, deel ik haar geboorteplaats: Den Haag. Maar ik draag een hoofddoek en heb haar groene ogen niet. Dus laat men mij dagelijks weten
dat ik hier niet hoor, bedoeld of onbedoeld, met vragen en met opmerkingen. Ik ben Nederlands en heb me altijd zo gevoeld. Ondanks de roots van mijn vader en mijn jaren in zijn geboorteland. Ik ben ook geen Australiër omdat ik Down Under heb gewoond. Het heeft me beïnvloed. Uiteraard! Maar het is niet mijn basis. Mijn moedertaal is Nederlands en mijn cultuur ook.

Mijn buurman spreekt ook heel goed Nederlands. Zeker als je bedenkt dat hij pas een jaar geleden is begonnen met Nederlandse taallessen. Mijn blonde buurman is namelijk geen Nederlander. Samen gaan mijn buurman en ik naar de stad, waar hij mij meeneemt naar een restaurant en mij verrast met hoe lekker zijn mensen kunnen koken. Samen gaan we naar een kasteel en verras ik hem door te laten zien hoe mijn mensen vroeger woonden. Samen verrassen we overal iedereen. Want ondanks alle vragen en onze antwoorden, snappen mensen gewoon niet hoe het zit met die rare types mensen die maar niet in een hokje willen.