Met een bulldozer over dat kinderzieltje heen

Als klein boontje zat ik ooit bij Sinterklaas op schoot. Ik had wel zo’n vermoeden dat het niet de echte Sinterklaas was hoor. Ik keek hem even onderzoekend aan, waarna ik voorzichtig wat dichter naar hem toe leunde en verborgen achter mijn hand in zijn oor fluisterde dat het oké was. Dat ik wist dat hij erg zijn best deed en dat Sinterklaas óók bij hem thuis langs zou komen.

Ik geloofde vol overtuiging in de goedheid van Sinterklaas. Dat ik hem nog nooit in het echt gezien had maakte me niet uit, ik voelde diep van binnen dat hij echt wel zelf langs was gekomen als hij de tijd had. In zijn plaats kwamen de altijd om alle kinderen op te vrolijken. Zwart als roet door het klimmen in de schoorsteen strooiden ze snoepgoed en bonsden ze hard op deuren en ramen. De Zwarte Pieten waren altijd vrolijk en lief. Ze gaven pepernoten en aaien over mijn bol en af en toe mocht ik zelfs bij ze op schoot. Nee, Sinterklaas hoefde helemaal niet langs te komen; de Pieten, dat waren de echte kindervrienden.

Er is echt wel ooit in een wanhoopspoging gedreigd dat de ‘gevaarlijke’ Zwarte Piet me mee zou nemen naar Spanje. Maar mijn kinderhart wist wel beter, Zwarte Piet zou zoiets nooit doen. Het zijn die onschuldige kinderogen die Sinterklaas dan ook nooit als slavendrijver hebben gezien. Het zijn die kinderogen die Zwarte Piet nooit als slaaf hebben gezien. Slavenarbeid, racisme en ongelijkheid bestaan niet in het kinderhart.

Maanden van discussie en inmiddels is Sinterklaas alweer onderweg terug naar Spanje. Omringd door zwarte, gele en pimpelpaarse Pieten, verwarde kinderen achter zich latend. Alweer een jaar waarin het Sinterklaasjournaal plaatsmaakt voor nieuwsuren gevuld met Anti en Pro-Piet demonstraties. Een jaar waarin de vrolijke autorit naar de grote intocht van Sinterklaas een stuk killer was. Omringd door spandoeken en joelende demonstranten op de weg. Toegekeken door grote kinderogen vol onbegrip.
Wat ooit een onschuldig kinderfeest was, aangedreven door het geloof in het goede en de liefde, is nu overgenomen door volwassenen. Inbraken, demonstraties en haatdragende boodschappen vervuilen een met liefde en vrolijkheid gevulde traditie. Met geen enkele ouder die uit kan leggen waarom Zwarte Piet ineens paars is, zonder het onschuldige, hoopvolle kinderbrein te vullen met zaken als racisme, ongelijkheid en slavenarbeid.

Als we onze gevoelens van zelfmedelijden en haat nog niet eens opzij willen zetten voor een onschuldig kind, waar voor dan wel?