Jij en die ongelofelijk nare tas van je.

Daar ga je weer. Na een lange werk of school dag gaan jij en je tas weer richting huis. Eindelijk.

Eenmaal op het station aangekomen moet je nog even wachten op je trein maar als ook die is gearriveerd houd niks dit prachtige moment tussen jou én je tas nog tegen. Gezellig samen terug reizen.

Vanuit de trein die arriveert moeten eerst nog wat reizigers uitstappen. Vooruit dan maar zucht je. Het is enorm druk maar omdat jij en je tas je op een vervelende en opdringerige manier zo dicht mogelijk bij de deur hebben gepositioneerd kun je meteen instappen zodra de laatste passagier is uitgestapt.

Focus. Je rent naar de eerste blauwe twee zitter die in je gezichtsveld komt. Focus. Die twee stoelen zijn van jou. Voor jou en je tas en voor niemand anders. Focus. Je arriveert bij de gewenste stoelen en gaat zo snel als je kunt zitten en geeft je tas een mooie plek op de stoel naast je.

Zo lief als je bent heb je je tas de stoel bij het raam gegund. Kan hij lekker van het uitzicht genieten. Dit maakt de stap voor mensen om te vragen of ze op de plek mogen zitten die nu jouw tas bezet houd nog groter. Je kijkt mensen die langs lopen ook niet aan. Want het is toch volkomen logisch dat jouw tas in de verder overvolle trein een mooi plekje krijgt? Indien het aan je gevraagd wordt maak je heel misschien een uitzondering voor een hoog zwangere vrouw of stokoud persoon maar eigenlijk liever niet.

Vanuit jezelf kwam verder dan ook geen seconde de gedachte in je op hoe ongelofelijk asociaal dit eigenlijk van je is. Spijtig. Je hebt vroeger tijdens je opvoeding blijkbaar niet goed opgelet. Ik zal het daarom nog een keer uitleggen.

De zitplaatsen in het openbaar vervoer, of dit nou de trein, bus of tram is, zijn bedoeld voor mensen. Mensen die net als jij na een lange werk of school dag naar huis gaan en graag willen zitten. En niet wegens jouw gebrek aan fatsoen willen staan. Geef dus alsjeblieft die ongelofelijk waardevolle tas van je een plaatsje op de grond of desnoods op je schoot, kun je hem nog een beetje aaien.

Dan kun je vervolgens, eenmaal thuis gearriveerd nog de hele avond thuis op de bank naast je tas zitten en samen om die ene scène van de Titanic huilen terwijl jullie samen een zak popcorn delen. Vervolgens kunnen jullie nog gezellig samen je tandenpoetsen om tot slot lepeltje lepeltje in slaap te vallen. Hier maakt niemand een probleem van. Maar bewaar die plaats naast je in het openbaar vervoer alsjeblieft gewoon voor een mede reiziger.

Bedankt.