Jan en Angelique

Je herkent het vast. Je stapt nietsvermoedend in de trein. Opgelucht plof je neer op één van de weinig lege stoelen. Je hebt de trein gehaald én hij rijd. Nu, net als alle andere mensen in de trein, als een zombie twintig minuten op je telefoon scrollen, blind voor je uitstaren en je bent er. Toch gebeurd er de laatste tijd iets waar ik me over verbaasd heb. Iets wat steeds vaker voorkomt. Waarom lijkt het de laatste tijd ‘normaal’ om de meest persoonlijke telefoongesprekken in de trein te houden?

Begrijp me niet verkeerd. Ik zit helemaal in de kerstgedachte. Vrede op aarde, kerstkransjes en glühwein. Maar kan iemand mij vertellen waarom de hele coupé mee moet genieten met het ontslag van collega Angelique? Of de onenightstand met Jan? Even voor de goede orde, ik probeer me altijd af te sluiten van het gesprek en ik ben in het dagelijks leven niet heel nieuwsgierig aangelegd. Maar zeg nou zelf, plots wil iedereen in de coupé weten hoe het met Jan afgelopen is.

Natuurlijk kan je Jan als een grappig onderwerp zien. De beschrijving van zijn sterretjes boxer en het herkenbare, iets wat awkward afscheid, is vaak beter dan mijn gemiddelde filmpje op Facebook. Ik betrap zo nu en dan ook een medepassagier die grinnikend het verhaal aanhoort. Maar dan nu even over de onderwerpen die niet thuishoren in de trein. De complete beschrijving van het ontslag van Angelique bijvoorbeeld. Niemand maar dan ook niemand zit hierop te wachten. Ook Angelique niet, die nietsvermoedend thuis zit en vast niet wil dat deze coupé hoort dat haar baas haar, vanwege slechte resultaten, per direct de laan uitgestuurd heeft. Angelique wil ook niet dat iedereen hoort dat ze vervolgens huilend het pand verliet en nu, zo vlak voor kerst, met drie kleine kinderen, op zoek moet naar een nieuwe baan. Nu is het ook niet zo dat het gesprek zachtjes gevoerd wordt. Integendeel. Zelfs met de kersthits van 538 in mijn oren, moet ik moeite doen om me af te sluiten van het gesprek.

Dus lieve medereizigers, die net als ik, elke dag gebruik maken van de trein. Laten we de trein in 2018 niet gebruiken als een openbare plek om alle zaken in het leven te bespreken.  En als de vrouw van het bovenstaande gesprek, toevallig, mijn column aan het lezen is, beloof me dan één ding. Geef Angelique een dikke knuffel van mij.