Hashtag generatieverschil

Geschreven door: Eline Sigmans

Het is donderdagochtend, 7 december. Met een kop versgemalen koffie en een schaaltje yoghurt naast me, sla ik de krant open. Ik blader er wat doorheen en lees vervolgens de volgende kop: Vrouwen achter #metoo zijn ‘Time Person of the Year’. Want Time noemt het de snelst groeiende sociale beweging sinds jaren. Wat begon met een individuele actie, groeide uit tot een beweging waarbij honderden vrouwen en enkele mannen zich met hun persoonlijk ervaringen hebben aangesloten. Aldus de hoofdredacteur.

Ja, jeetje. Een terechte erkenning, aan een groep mensen waarvan de omvang ongekend is. Erkenning aan de mensen die zich uitspraken tegen seksueel misbruik en intimidatie, inclusief de boegbeelden van de Me Too-beweging.

Me Too-beweging. Ik realiseer me dat zonder de hashtag, deze beweging niet eens in deze mate tot stand had kunnen komen. Niet eens deze naam had kunnen krijgen. Niet eens daar was geweest. Dat de hele commotie zich beperkte tot Harvey Weinstein en niet verder dan dat. Niet Job Gosschalk raakte, niet Jelle Brandt Corstius aanstalde tot uitspreken.

Ja, jeetje. Daar heb je weer die invloed van sociale media. Nieuws, vergroot door sociale media. Nieuws wat voor mij nieuws is, maar onbegrijpelijk voor mijn opa en oma. Onbekend wellicht, voor mijn opa en oma. Want, zouden zij deze hele impact wel begrijpen? Naast het feit dat ze niet bekend zijn met de Time en hun ‘Person of the Year’, zouden die oude besjes wel weten wat #metoo inhoudt? Of lezen zij dit stuk in de krant en blijven zij verward achter? Tamelijk begrijpelijk.

Het fascineert me, generatieverschillen. Heeft me altijd al geboeid. Hoe bekend ik ben met de hashtag ‘metoo’, hoe bekend mijn opa en oma zijn met de Dolle Mina’s. Hoe bekend ik ben met retweets en mentions, hoe bekend zij zijn met ludieke publieksacties om de aandacht op iets te vestigen. Zou ik #metoo in deze termen aan ze uit moeten leggen? Zullen zij de invloed van deze beweging hiermee kunnen begrijpen? Zou dat ooit kunnen?

Het is nu zaterdagochtend, 9 december. De klok slaat bijna 11 uur. En zaterdagochtend 11 uur, dat betekent voor de gewoontedieren die familie Sigmans rijk is, een kop koffie bij opa en oma. Ik maak haast. Hoog tijd dat ik deze gedachtegang bij de personen in kwestie op tafel leg. Wellicht verwerk ik de gedachtegangen die ik daar weer uit meeneem, in een volgende column. Moet nog wel ergens geplaatst kunnen worden. Bij deze: #opensollicitatie.