Geloof in pubers

Druipnat van hun fietstocht door de genadeloze regen kwamen mijn 5v-ers in de schemering van het eerste uur mijn lokaal binnen. Een gure wind loeide in de ventilatieroosters. Zelfs binnen was het koud.

Tim had zijn doorweekte schoenen al uitgedaan en achterin het lokaal onder de verwarming gezet. Op sokken was hij druk aan het redderen en doen. "Kijk, mevrouw," zei hij, en liet een natte plek op zijn trui zien, "zelfs mijn rits lekte door!" Ik verzekerde hem van mijn moederlijk medeleven en toen durfde hij te vragen: "Mag ik straks iets eerder weg, ik moet nog even…" De vast belangrijke reden hoorde ik al niet meer en ik knikte, terwijl ik intussen mijn andere drabbers bij de les probeerde te krijgen.

Dat lukte wonderwel. Na het bespreken van het huiswerk en de uitleg van de nieuwe stof werkten ze muisstil aan hun sommen, in serene rust. Ik kon de klok kalmpjes horen tikken.
Verveeld opende ik mijn bureaula, en daar zag ik de zak pepernoten, die ik had gekocht om later in de wiskundehuiswerkklas rond te delen. In mijn hoofd rijpte een plannetje…

Onvoorstelbaar, maar het lukte me om kennelijk ongezien (want ik kreeg geen commentaar) een handvol pepernoten te pakken en onder mijn sjaal te verbergen. Zo liep ik de klas door. Ik deed alsof ik de voortgang liep te controleren, maar eenmaal achterin het lokaal verdeelde ik stiekem de pepernoten over de schoenen van Tim.

Vijf minuten voor de bel. Tim kijkt me aan terwijl hij al aanstalten maakt. Ik knik hem toe. "Ga maar." Hij pakt zijn schoenen en vanuit mijn ooghoek zie ik het gebeuren. De verwarring, een gefluisterd "Kijk dan!" tegen zijn buurman. Ik doe net of mijn neus bloedt en vraag "Yo, what’s up?" en hij zegt oprecht verbaasd: "Er zitten pepernoten in mijn schoenen." "Huh?" veins ik. "Hoe dan, wie heeft dat gedaan dan?" Hij zegt: "Geen idee." Ik kijk hem argwanend aan. "Heb je het zelf gedaan soms?" vraag ik. Grote ogen vol wonder, als hij ontkennend zijn hoofd schudt: "Echt niet!!"

Heerlijk! Je zou er haast weer van gaan geloven…