Drie pakketjes

Geschreven door: Carolien Beaujean

Het belletje van de oude winkeldeur rinkelt, maar verder dan de ingang kom ik niet. Het anders zo rustige sigarenwinkeltje is veranderd in één wachtende mensenmassa: alsof ik een volle lift instap. Niemand komt voor rookwaar, iedereen moet bij de postbalie zijn.

Om me heen zie ik verveeld kijkende mensen, ongeduldig huppend van het ene naar het andere been.  “Duurt het nog lang” zeurt een klein meisje, aan de rok van haar moeder hangend. Een oudere dame propt zich met rollator tussen de mensenmenigte. In haar mandje zit een flinke stapel kerstkaarten, ietwat bibberig met de hand geschreven. Sommigen zijn verdiept in hun telefoon; anderen kijken stuurs voor zich uit. Af en toe slaakt iemand een zucht.

‘Boosdoener’ van deze opstopping is een grote man met drie enorme pakketten. En die moeten naar Amerika. Alle drie naar een ander adres, om het helemaal gecompliceerd te maken. Douanepapieren moeten tot in detail worden ingevuld. Iets waarmee hij in het winkeltje geen vrienden maakt.

Al snel voel ik de onrust opkomen.  Hoe lang gaat dit duren? Ik denk aan al de dingen die ik nog moet doen. Wellicht kan ik beter een andere keer terugkomen, maar tegelijk wil ik dit hebben afgevinkt van mijn lijstje. Dus blijf ik staan, met een zucht dat dan weer wel. Want ik ben geen haar beter dan die andere mensen.

Ik probeer de lessen uit een eerdere mindfulness workshop terug te halen. Niet denken aan wat moet, maar genieten van het nu. Maar ik vraag me oprecht af waarvan ik zou moeten genieten? Van al die mensen die te dicht in mijn persoonlijke ruimte staan? Van de sigarettenlucht of van de teksten op de pakjes achter de balie die je toeschreeuwen wat je allemaal van roken kunt krijgen.

Na een dik kwartier is de man dan toch klaar. Hij bedankt de mevrouw achter de postbalie netjes voor de moeite, schraapt zijn keel en dan zegt hij: “mijn moeder is gestorven en de erfenis moet worden verdeeld onder familie in Amerika”,waarna hij met een deftige knik de winkel uitloopt.  Het belletje kondigt zijn vertrek aan, samen met een koude windvlaag die de ruimte binnensluipt. De wachtende mensen lijken minder boos te kijken, gezichten krijgen een milde glans. Irritatie maakt plaats voor schaamte. In mijn geval tenminste wel. Is het wachten toch niet voor niets geweest. Een beetje bezinning zo vlak voor kerst kan nooit kwaad….