Dit wordt écht mijn jaar! Of niet?

Ik verwacht in 2018 uitnodigingen voor minstens drie bruiloften. Want na een jaar met begrafenissen komt een jaar met bruiloften, toch? Ze zeggen het, maar na mezelf al die jaren klokslag twaalf uur toegesproken te hebben met dezelfde zin, ben ik het vertrouwen wel een beetje kwijt. ‘Volgend jaar wordt écht mijn jaar’ – dat durf ik niet meer te zeggen.

Toen ik het vorig jaar tegen mezelf zei, wist ik diep van binnen al dat ik mezelf een leugen voorhield. Mijn opa –mijn allerliefste opa-, zou mij dat jaar gaan verlaten. Mijn andere opa, wiens geest allang niet meer wilde maar wiens lichaam weigerde om op te geven, zou me ook achterlaten, daar was ik me bewust van. Ik had nog een soort bonusopa, de vader van twee aangetrouwde ooms. Maar ook hij voegde zich bij mijn opa’s die er in 2018 niet meer zouden zijn. Het jaar werd er niet beter op. Een plotselinge lactose-intolerantie die letterlijk en figuurlijk voor opstoppingen in mijn leven zorgde, de ene na de andere harde leerschool op mijn werk, weinig geluk in de liefde, een zieke broer die volledig door de molen werd gehaald en een verdrietige moeder die voor de zoveelste keer in de WW terecht kwam terwijl ze zo graag wil werken. Nee, 2017 bleek écht niet mijn jaar te zien. Net als het jaar daarvoor. En 2015. En 2014. En…

Maar wanneer ís het dan wel écht mijn jaar? Als ik een leuke kerel aan de haak sla? Mijn broer geen last heeft van zijn sarcoïdose? Mijn moeder een vaste baan krijgt? Mijn werk altijd van een leien dakje gaat? Niks lijkt zeker, maar één ding is dat wel: het wordt niet allemaal anders volgend jaar. Dat vertelde een wijs iemand me en ze heeft gelijk. Ik zal volgend jaar nieuwe herinneringen maken, mooie en minder mooie. Een korte reis naar een land in Zuid-Azië om met mijn werk te bouwen aan een betere toekomst voor de inwoners. Een trip naar Malta met 33 rugbyvrouwen, gewoon omdat het kan. Met dit vooruitzicht voor 2018 besef ik ook dat ik in mijn leven al heel veel mooie herinneringen heb gemaakt, ook al was het nooit écht mijn jaar. En díe gedachte geeft me één mooi voornemen voor 2018: de focus op een perfect jaar loslaten en meer genieten van de bijzondere momenten. En dan komen de bruiloften misschien wel vanzelf.