De mannen van het Scheepvaartmuseum

Geschreven door: Jesse de Lange

Regenbooggraffiti, riekende zwervers en anderstalige hoeren sieren de grachten. Een warme walm van wiet omarmt je bij binnenkomst. Welkom in onze hoofdstad. De verloedering van Amsterdam is een onderwerp wat menig buitenstaander in persisterende zeurkous verandert.Ikzelf, als buitenstaander maar fervent Amsterdam-ganger, was niet overtuigd van de ondergang van Mokum, maar de vele meningen lieten en gevoel van twijfel achter. Is Amsterdam in een neerwaartse spiraal terecht gekomen? De busrit van deze morgen gaf mij antwoord op deze vraag.

Het waren maar liefst twaalf exemplaren. Twaalf mannen van plusminus zeventig jaar oud met getekende doorleefde charismatische gezichten. Gehuld in chique wollen jas, muts en sjaal en een hele brede glimlach. De bus zat vol, ramvol. Ik stond halverwege in de bus met perfect overzicht en mijn hart deed stiekem een klein dansje. Twaalf mensen, man, vrouw, kind, volwassen, dik, dun, blank, getint, in alle vormen en maten stonden binnen no-time op om zitplaatsen vrij te maken voor het twaalfkoppige seniorengezelschap. Twee van de oudere mannen kwamen naast mij staan. “Wilt u niet zitten, meneer?” “Ach meisje, ik blijf zelfs heel graag staan, dan voel ik me extra jong op deze speciale dag.” De mannen waren onderweg naar het Scheepvaartmuseum. Dit was hun jaarlijkse uitje met hun meest waardevolle vrienden, waarbij zij in volle teugen van de charmes van de stad genoten, busrit incluis.

Als men geen plaats had gemaakt voor deze ondeugende groep oudjes, wellicht had ik mij dan achter de zeurpietjes geschaard, maar dit gebeurde niet. Integendeel zelfs, er werd met vreemden gepraat en de bus vulde zich met gelach en gezelligheid. Ik betrapte mijzelf erop dat ik hier gelukkig van werd. Dit was niet alleen heel fijn, maar ook heel verhelderend. Misschien moeten we wat minder zeuren met zijn allen. Negativiteit is aanstekelijk, maar positiviteit ook. Mijn dag begon rot, klagend, als échte Nederlander. Onverwachts zorgden de blije dankbare gezichten van de twaalftal opa’s en het goede moraal van de overige busreizigers dat de rest van mijn dag positief kleurde.
Laten we net als de mannen van het Scheepvaartmuseum genieten van elkaar, van Amsterdam en van Nederland. Laten we het klagen, al is het maar voor even, inruilen voor dankbaarheid en laten we vooral blijven opstaan voor mensen op leeftijd. Dan ziet ook jouw dag er ineens een beetje mooier uit.