Winterblues

Ik voel me depri. Chronisch moe omdat ik de zon mis. Geen enkel supplement of ander pepmiddel kan me overeind houden. Ik slaap minimaal. Dus bevind me in een rare toestand waarbij ik midden in de nacht lees, schrijf en e-mails (ik loop er 3.264 achter maar dan voor 4 accounts) beantwoord. Niet echt gezond dus. Maar na een hot oil massage slaap ik weer diep en dan voel ik me de volgende dag net als een opgeladen roze konijn uit een oude Duracell reclame. Ik word wakker met kwijl op mijn kussen. Dan weet ik dus dat ik diep heb geslapen. Ja, ik weet het ‘too much information’. Maar hey op sommige lichaamsfuncties heb je nu eenmaal geen invloed. Ik bedoel we laten allemaal windjes na een kom bruine bonensoep of als we zo’n vergeten Hollandse groente als aardpeer eten, maar gaan we dit dan niet meer eten. Nee, natuurlijk niet!
Ik heb er moeite mee dat ik dus niet bruisend en dansend meer opsta en ik baal er ook van dat me ik hier iedere winterseizoen mee geconfronteerd zie. Ik haal alle huis-tuin-en-keuken-middeltjes tevoorschijn en ga alle in te schakelen specialisten af. Vandaag sprak ik een medereiziger aan en vertelde een zeer onsamenhangend verhaal tussen mijn vele gegaap door. Dat mijn ouders uit Suriname naar Nederland zijn gekomen. Dat ik hier ben geboren en getogen. Maar dat ik met mijn winterblues – ze glimlachte eventjes – moet onderkennen dat mijn DNA toch uit een ander land afkomstig is. You cannot cheat your DNA! Dus ik ook niet, ben ik bang. Zij verzekerde me dat het wel los zou lopen. Ze moest eens weten hoe ik die ochtend mezelf hardop toesprak nadat ik voor de vijfde keer op het snooze knopje drukte van mijn telefoon of swipete dat weet je in zo’n slaapdronken fase niet meer. Ik voel met mijn bejaarde en inmiddels dementerende Omaatje – met steeds minder goede dagen dus het gaat nu snel met de teloorgang – mee want de opstartproblemen in de ochtend, ervaar ik nu dus ook. Onder de douche gaan mijn ogen pas open en vaak waan ik me in zo’n filmfragment dat je onder zo’n immense en mooie waterval staat maar ja ik ben dan weer geen Brooke Shields. Met dit realiteitsbesef is mijn ochtenddroom weer eens van korte duur. Met een badjas inmiddels om mijn handdoekdroge lijf strompel ik de trap af. Desperate Seeking Coffee. What else? George Clooney… Mijn wanderlust en om te eten en drinken waar hij dit deed, bewaar ik nog voor een volgende keer.