Wildplukgeluk

‘Kijk mama, deze is echt heel groot!’ Vol trots klemde de kleuter een joekel van een kastanje tussen zijn rode vingertjes. Zijn knokkeltjes wit van de inspanning om zijn vondst niet te laten vallen. Zijn moeder stak het verzamelmandje naar voren. Een echte schatzoeker, noemde ze hem, terwijl ze met haar blote handen over zijn koude wangen wreef. Kan iemand mij uitleggen waarom dit kindergeluk in ons land verboden is?

In Nederland bestaat er een wet die het toe-eigenen van kastanjes, beukennootjes en herfstbladeren verbiedt. Nu was ik best op de hoogte van onzinnige regeltjes. Zo wist ik dat Flevoland niet zo happig is op stoepkrijtende kinderhanden (€140 per krijtstreep) en dat Rotterdam met een blafverbod een prijskaartje hangt aan hondengezang. Maar dat er ook zoiets bestond als een sprokkelverbod, was me volledig ontgaan.

Tot er deze week een nietsvermoedend wildplukkertje ten prooi viel aan een gemeentelijke scherpslijper. €360 voor een handjevol zelf geplukte bosvruchten. Of €30 per braam niet wat gortig was? De boze boswachter beet dat €4000 geen ondenkbare boete is voor wildplukkerij. Vast een regeltje uit de oude doos is, dacht ik. Zo’n vergeten wet die als een paar afgetrapte gympies al jaren even ongemerkt als ongebruikt in de kast ligt. Maar nee: begin dit jaar werd de wet nog herzien.

Nu begreep ik best dat het niet de bedoeling was dat we op eigen houtje het bos intrekken om onze open haarden te laten knisperen. Ook snap ik dat ik de struiken niet kaal mocht plukken om goed geld te verdienen met zelfgemaakte jam. Maar dat kinderen met Mosanto’s moestuintjes van de AH moeten leren hoe de natuur in elkaar steekt, gaat er bij mijn niet in. Waarom niet met eigen mond ervaren dat bosbessen niet door Flipje zijn bedacht en hazelnoten geen fabrikant van Nutella zijn? Zoals het een vrijeschoolkind betaamt, beleefde ik veel plezier aan de uren sprokkelspielerij. Ik leerde welke bessen ik moest laten bungelen en welke ik mocht opsnoepen.

In plaats van mij op mijn gretige vingertjes te tikken lieten mijn ouders mij eindeloos besjes van de takken wriemelen. Daar ben ik dankbaar voor. Ook al had het kunnen betekenen dat ik al voor het bereiken van de peuterschool een strafblad op zak had. Zijn er ouders die hun kinderen deze vrolijke criminaliteit wel ontzeggen? De mama’s en papa’s op het Binnenhof misschien. Gelukkig hebben die het zo druk met de komma’s in onzinnige wetgeving mierenneuken, dat hun kroost ongezien op kastanjejacjacht kan.