VINGERS IN JE OREN

Zou het afgesproken werk zijn geweest? Elkaar even voor het weekend app’en. Doe jij het helemaal in het noorden van Groningen. Dan doe ik het in Nice. Een Ardennenoffensief maar nu wel succesvol. Heel West-Europa in één Blitzkrieg aan onze voeten.
We zagen dit weekend een zoveelste variant van juichen na een doelpunt: twee wijsvingers in twee oren. Ongetwijfeld een diepzinnige poging om critici het zwijgen op te leggen. We zagen het zowel bij Depay als Vilhena.
Zouden ze daar nu lang met hun imago-bouwers over hebben vergaderd? Na wat agendapunten over kapsel en kleding? “O ja, ik heb nog één puntje voor de rondvraag.”
Ik ken het nog uit mijn kindertijd. Het niet meer aan kunnen horen van het onterechte geklaag van mijn moeder over de zooi in mijn slaapkamer. Terwijl ik toch echt de deur nog wel open kon krijgen.
Het niet kunnen stoppen, maar ook niet willen horen. Dat klagen dus. Dan doe ik toch lekker mijn vingers in de oren! De illusie van de almacht als kind.
Opeens zie ik overal mensen met vingers in de oren. Trump na weer een nieuwe poging immigranten uit ‘zekere landen’ te weren, de vóór-Brexit stemmer als de prijzen in Groot-Brittannië de pan uitrijzen, Wilders als een willekeurig kamerlid om een onderbouwing vraagt van zijn oneliners, Kim-Jong-Un als de opper-vinger-in-de-oren-stopper als de hele wereld een kleine rocket-man in hem ziet.
Eerst jezelf in een vlaag van grootheidswaan in het centrum van de belangstelling plaatsen met een maf idee en je dan doof maken voor alle reacties. Het pontificale zelf-alles-beter-weten en geen boodschap hebben aan de mening van een ander. Een volgende stap in een oplopende reeks van selfie, glanzend opgepoetste facebook pagina en moet-toch-kunnen instagramportret. Inclusief bijpassende verongelijktheid als dat onvoldoende ‘shares and likes’ oplevert.
Deze week hoorde ik een prachtig nieuw woord voorbij komen in ouderwetse verpakking. ZELFLOOSHEID. Het kwam dit keer uit de kunstwereld. Maar ik zie het in het juichen van Vlaar als hij traditioneel zo ongeveer zijn enige treffer per seizoen maakt. Beide armen een kort moment omhoog. Oog voor de medespeler die de beslissende pass gaf en een lichte buiging naar de trouwe supporters, die hun met zwaar werk verdiende duiten consumeren in een koud en nat tribune vak.
Mag dat weer terug op de velden? Meer Vlaar, nu… meteen? Milde blijheid over een mooi doelpunt. Het scheelt bovendien veel vergadertijd.