Schermstaren is het nieuwe roken

In de trein, in de horeca, op het werk, op straat en thuis op de bank, overal doen we het: staren op de schermen van onze telefoon, tablet, laptop, computer of tv. De schadelijkheid van schermstaren is allang wetenschappelijk aangetoond. Net als roken is het verslavend, leidt het tot tal van lichamelijke klachten en door de voortdurende afleiding krijgen we het brein en de aandacht spanne van een goudvis. Toch blijven we het massaal doen en laten we onze kinderen er op steeds jongere leeftijd mee beginnen. En schermstaren is niet alleen schadelijk voor onszelf, maar ook voor onze omgeving: geliefden die niet meer met elkaar praten maar alleen nog communiceren via grappige filmpjes op Youtube, moeders die zo opgaan in de telefoon in hun linkerhand dat ze het huilende kind aan hun rechterhand vergeten, de televisie als kinderoppas zodat pa en ma zich kunnen verliezen in het zo leuk mogelijk updaten van hun Facebook of Instagram account, gezellige etentjes die voortdurend worden onderbroken door bliepjes en ringtones, automobilisten die appen over de file en ondertussen een kop-staart botsing veroorzaken, collega’s die zo verdiept zijn in hun beeldscherm dat je ze niet even iets kunt vragen. Het toppunt was voor mij een kinderdagverblijfmedewerkster die op het scherm van haar telefoon zat te staren met een speeltuin vol kinderen om zich heen. Ook gedwongen schermstaren (meeroken) neemt steeds grotere vormen aan. Vind maar eens een baan waar je niet een groot deel van je tijd moet doorbrengen achter een beeldscherm. Zelfs de huisarts en de psycholoog moeten eraan geloven, zodat ze hun aandacht moeten verdelen tussen beeldscherm en patiënt. Want het is immers efficiënter om dat rapport realtime in de computer te zetten. Maar wanneer hebben we eigenlijk besloten dat zorgverlening efficiënt moet zijn? Iedereen weet dat echte aandacht het allerbelangrijkst is in het contact tussen zorgverlener en patiënt. Volgens mij wordt het hoog tijd voor een schermstaarverbod. Een schermstaarverbod in de buurt van (jonge) kinderen. Een schermstaarverbod in de zorg. Een schermstaartverbod in de horeca. Schermstaarvrije coupés in de trein. Voldoende schermstaarpauzes op het werk. Lessen op school over verstandig schermgebruik. Alleen dan kunnen we voorkomen dat we veranderen in een massa schermstarende goudvissen met kinderen die niet alleen van ons vervreemd raken maar ook van de wereld om zich heen. Aandacht aan? Scherm uit!