Schaatsen

‘Ik zal jullie eens een poepie laten ruiken’ zeg ik met een bravoure, die ik niet meen. Zoon schatert het uit. We zitten in de auto op weg naar de ijsbaan. Ik heb sinds kort nieuwe schaatsen, verjaardagscadeau van Man. Met het huren van schaatsen hield ik nog een slag om de arm. De toon is gezet, nu moet ik wel. Als we even later het gebouw binnenlopen, zien we de levensgrote foto’s van Sven Kramer en Ireen Wüst aan de muur. ’Ik word net zo goed als Sven Kramer’ roept zoon vol bravoure, en hij meent het.

Ik ben de enige volwassene op de baan die de uiterste buitenrand pakt, heel behoedzaam. Desondanks raak ik uit mijn evenwicht en klap met mijn linkerknie op het ijs. Even blijf ik liggen. De muziek van ‘One Direction’ klinkt vrolijk uit de speakers. Dan wrik ik mezelf met vereende krachten tot staan. Trillend van schrik zoek ik steun bij het kussen. Mijn knie klopt. Ik voel me dankbaar dat ik niks heb gebroken.

Ik maan mezelf tot schaatsen. Na één rondje stop ik weer. Ik kijk hoe gebogen mannen en vrouwen met een arm op de rug, trefzeker hun slagen maken. Ook Man komt voorbij. Rustig zwiert hij over het ijs. Zoon is op dit moment de jongste, zie ik. Zijn slagen zijn aanzienlijk korter maar hij doet het met de week beter, en is om de duvel niet bang.

Ze komen even bij me staan. Man straalt van energie, hij is zichtbaar in zijn element. Zoon lacht, zijn ogen glanzen. ‘Ik ben trots op mijn mannen hoor, als ik zie hoe goed jullie schaatsen’ zeg ik luchtig. Ze kijken me even aan. ‘Je moet proberen langere slagen te maken mama, reageert mijn zesjarige. ‘Ik val ook, maar ik sta gewoon weer op en ga door’.

Hij heeft gelijk, ik stap weer op het ijs en ga. Het is prachtig weer, de zon schijnt, de muziek stelt gerust. Ik krijg de slag niet meer goed te pakken. Ik leg me erbij neer en schaats door.

Thuisgekomen, voel ik me lekker. Dat weet ik nog van vroeger, schaatsen doet goed. Of zou het van opluchting zijn. ‘Kijk mama, zoon wijst naar de t.v. ‘ik heb het vast voor je aangezet: kunstschaatsen. Dan kun je leren hoe het moet’.