Onder ons, samen, of met elkaar?

Een schietpartij op een salsafeest, met dodelijke afloop. Ik moest de zin enkele keren opnieuw lezen. Maar het stond er toch echt. Ik was weer een illusie armer. Ik heb altijd gedacht dat werelden, waarin mensen met elkaar dansen, verschoond zouden blijven van dood en verderf. Omdat naar mijn mening niets zo mooi is als twee mensen die in de dans met elkaar verbonden zijn.

Ooit was dansen een onderdeel van de opvoeding. Naast pasjes leerde je ook hoe om te gaan met je partner. Vaak bleek het partnerschap ook buiten de dansvloer leuk; partners trouwden zelfs. Later boden disco, hiphop en house veel muurbloempjes een alternatief, omdat je daar in je eentje op kon dansen. Zelf was ik ook een geboren muurbloempje, zelfs in de kroegen en discotheken die ik bezocht. Shawn Christopher zong heel nobel “people of all nations, dancing together”. Na twee jaar vergeefs zoeken naar dat “together” gevoel, inclusief tal van emotionele uitbarstingen, stopte ik er in 1990 mee. Ik ervoer het als een verzameling “onder ons” groepjes, een wereld waarin ik me als outsider niet welkom voelde.

Dat jaar zette ik mijn eerste schreden op een stijldansvloer. Na enkele jaren dansen bij de studentenvereniging besefte ik dat de soms vijandige ondertoon van het solistische uitgaan hier compleet ontbrak. Sterker nog: het leek wel een sport om op een avond met zoveel mogelijk verschillende partners te dansen. Er bleken zelfs andere gelijkgestemde clubs in het buitenland te zitten. En zo werd Shawn’s adagio: “people of all nations, dancing with each other”. Maar ik voelde dat “each other” gevoel pas echt toen ik andere partnerdansen probeerde. Salsa, Argentijnse tango, blues en nu vooral contactimprovisatie en Tantric dance.

Inmiddels zijn er meer details bekend over de schietpartij. “Het moest een keer fout gaan sinds er hiphop bij het feest is geprogrammeerd”. Ik weet het niet. In de media wordt urban vaak als gewelddadig geportretteerd. Maar er zijn genoeg urban feesten zonder geweld. Het enige dat ik wel weet, is dat er geen plek is voor geweld als ik met iemand in verbinding ben tijdens de dans. Niet bij mij en niet bij mijn partner. We delen samen ervaringen en gevoelens, luisteren zonder woorden naar elkaars verhaal. Ik wil niemand tot een keuze dwingen, maar ik denk dat als we meer *met elkaar* zouden dansen, er veel minder geweld zou zijn en deze planeet een veel betere plek is om op te leven.