Lieve oma, herken je me nog?

Een beetje zenuwachtig loop ik het verzorgingstehuis naar binnen. Hoe zou je stemming vandaag weer zijn? Zou je me herkennen? Ben je verdrietig, boos of ben je misschien wel blij me te zien. Ik hoop het laatste.

Je bent dement. Lastig vind ik het wel. Je verdriet als je aan het stoeien bent met de woorden en het je niet lukt duidelijk te maken wat er in je omgaat. Vreselijk die onmacht die ik dan voel. Hoe graag ik je ook wil helpen, lukt dat me meestal niet. Ik ben druk aan het nadenken wat je zou willen zeggen. Het lukt me niet. Ik begrijp je niet. Het spijt me.
Ik weet niet goed wat ik tegen je moet zeggen. Zou je blij worden, omdat je weet wat ik bedoel? Of doe ik je alleen maar verdriet, omdat het je weer niet lukt me te begrijpen.
Wat gaat er in je hoofd om? Wat voel je? Wat wil je? Dit zijn vragen waar ik denk ik nooit antwoord op zou krijgen, hoe graag ik dat ook zou willen. Zo zou ik je misschien kunnen helpen, maar helaas. Dit wordt hem niet.

Met de lift ga ik naar verdieping twee. De liftdeuren gaan open en ik stap naar buiten. Een lange gang met deuren zie ik aan de rechterkant van mij. Achter één van de deuren zit jij. Om deze lange gang te betreden moet ik door een deur. Ik toets een code in. De deur gaat open, snel doe ik hem weer dicht. Zo vermijd ik de situatie die ontstaat als er weer een verwarde man probeert naar buiten te gaan en ik met pijn in mijn hart moet duidelijk maken dat hij niet zo alleen weg mag. Dat hij zijn vrijheid is verloren.
Vier deuren loop ik voorbij, tot ik bij jouw deur aankom. Ik haal een keer diep adem en loop naar binnen. Fijn vind ik het om je te zien, je een knuffel en een kus te geven. Je straalt! Blij ben je toch wel weer dat iemand je komt opzoeken. Of je echt weet wie ik ben, vraag ik me af. Ik denk het niet, maar toch dat moment van geluk, daar gaat het om. De tijd tikt door. We genieten. “Etenstijd”, roept de verzorgster. Ik ga weer. Tot snel oma!

Met een gevoel van voldoening loop ik het verzorgingstehuis uit. Blij ben ik dat ik toch weer ben gegaan.