Fred, onze fijne ‘ouwe Hagenees’

Een tijdje terug bereikte mij het bericht, dat Fred Spoor had gekozen voor palliatieve sedatie. Fred leed aan de verschrikkelijke ziekte Huntington. Hij heeft altijd gezegd met ‘de stille trom te vertrekken’ dit was zijn keuze en dat is hem ook gelukt. De kwaliteit van leven was er niet meer voor onze ietwat eigenwijze Hagenees. Fred kwam jaren geleden naar Raamsdonksveer vanuit Den Haag, nadat Huntington was vastgesteld bij hem. De flamboyante Hagenees viel meteen op. Hij weigerde om in De Kloosterhoeve te eten en was daarom iedere avond te vinden in één van de restaurants in Raamsdonksveer. Freek genoot ervan om tijdens zijn uitjes aan het restaurant te praten over zijn antiekzaak, zijn raceverleden, zijn mooie ex, zijn dochters Frederieke en Carolien. Ik herinner me een keer dat ik met Fred een paar jaar na zijn aankomst op het terras zat met een tafelgenoot. Freek zijn bewegingen waren toen al aanzienlijk minder gecontroleerd en mijn tafelgenoot wist nog niet van zijn ziekte. Waarschijnlijk dacht zij dat Fred dronken was en besteedde weinig aandacht aan hem. Vol enthousiasme vertelde mijn tafelgenote over een bezoek aan Engeland en het bezoek aan een legendarisch racecircuit aldaar. Fred spitste zijn oren en greep naar zijn portefeuille. Met een sierlijke zwaai, ietwat uit de richting, gooide hij een foto op tafel. ‘Jij bedoelt deze baan!’ riep hij ‘ een baan met een klote tweede bocht na de start’ en ‘kijk dat ben ik op die baan’. Mijn tafelgenote was met stomheid geslagen. Het gesprek keerde en toen was ik het derde wiel aan de wagen. Het gesprek ging van Engelse staartklokken tot Chinees porselein. Met een knipoog stopte hij de foto weg en stak zijn kin triomfantelijk met een smile naar voren alsof hij wilde zeggen ‘die heb ik toch mooi ingepakt’. Herkenbaar voor de mensen die regelmatig een glaasje witte wijn met hem dronken. De afgelopen maanden ging het steeds verder achteruit met Fred. Het lopen ging moeilijker en wat hem het meest frustreerde was dat zijn slikreflexen ook minder werden. Hij verslikte zich steeds vaker en soms dachten we dat hij ter plekke zou stikken. Het werd daardoor ook steeds moeilijker voor de ondernemers om Fred tussen de overige klanten te laten eten. Zijn laatste genot werd hem door zijn ziekte afgenomen en dat was zijn tijd voor ‘de stille trom’. Het ga je goed ‘ouwe Hagenees’ het was fijn je gekend te hebben. Lieve groet van de levensgenieter.