‘Even afstappen’ tijdens een dertigers dilemma

Deadlines, meetings, congressen, presentaties, allerlei goede redenen om op je werk hard te draven. Borrels, verjaardagen, weekendjes weg, afspraakjes, je drukke privé agenda laat je gezellig draven. Actualiteitenprogramma’s en social media houden de draf er continu in. Sporten, cursussen, festivals, lekker om daar een avondje op te mogen draven. Sinterklaas, kerst, oud & nieuw, het komt er weer aan. En wat betekent dat? Blijven draven!

Afgelopen maand ben ik even van m’n paard gestapt om gewoon eens tegen het dier te praten. De gekte van de waan van de dag heb ik ingeruild voor mijn eigen gekte. Onder andere om het manuscript van m’n eerste roman ‘Door de eenzaamheid verlaten’ af te schrijven en om op mijn 30e eens na te denken over m’n leven.
En wat denk je? Mijn oktober 2017 werd een 31-daags festival dat super exclusief gevierd werd door mijn gedachten en mezelf. Vaak lagen we samen in bad te brainstormen om bijvoorbeeld eens te bedenken wat we nu wel of niet van ‘hipsters’ vonden. Het antwoord; daar zijn we nog niet helemaal over uit. Regelmatig zijn we kilometers gaan hardlopen en terwijl de gekleurde bladeren onder onze voeten knarsten bedachten we hoe mooi de herfst was in het milde vertederende Nederlandse zonnetje. Om vervolgens twee dagen later in de regen bijna uit te glijden over zo’n bruin, ondervoed, afgestoten herfstblad en op dat moment vastberaden te beslissen per direct te emigreren naar een warm land. Ik zal verdomme mijn nek breken, ik heb wel wat beters te doen! Zoals een boek schrijven. Maar waarom?
Gewoon, omdat ik op m’n 23e aan mezelf beloofd had dat ik het boek op m’n 30e af zou hebben. M’n baan, studie, reizen en sociale leven zouden mijn ‘Oktoberfest’ zowat verknald hebben.
Maar gelukkig niet! Het werd een maand vol willekeurige gedachten en veel vragen met weinig antwoorden. Was het daarom nutteloos? Helemaal niet! Mijn manuscript is af en ik vond het heerlijk om even met mezelf te zijn. Na een goed overleg met team ‘Paardenkop’ hebben we zelfs bepaald welke kant we op willen draven. Helemaal doordraven is intussen sowieso afgeschreven. Niet dat ik daar persoonlijk last van had, maar de uitblussing blijft een opvallend verschijnsel onder millennials.
Afijn, op 1 november ben ik weer begonnen met werken. En wat denk je? Het bedrijf heeft het warempel zonder mij overleefd. En mijn lieve familie, vrienden, en de rest van de wereld ook!
Fijn voor mij, iedereen blij, maar nu jij. Zou ‘even afstappen’ iets voor jou zijn?