Een lot uit de loterij

Afgelopen december had ik voor mijzelf een oudjaarslot gekocht van de Staatsloterij. Bekend met de kans op winst was ik en de clichés als “De kans dat je overreden wordt op weg naar de Bruna om het lot te kopen, is groter dan dat je de de jackpot wint.” kon ik ook allemaal opnoemen. Op de bank thuis kocht ik op een avond toch het lot en vanaf dat moment begon het: Het onderbuikgevoel. Dit gaat hem worden. De eerste fase van dit onderbuik gevoel begon subtiel: vragen als “Wat zal ik met het geld doen als ik win?” kwamen naar boven. Antwoorden hierop waren vooral samen te vatten in vakanties, een eigen appartement en auto’s. Maar na ongeveer een week veranderde dit. Als economische student wist ik wat de regels waren op het gebied van geldprijzen en belasting en het onderbuik gevoel had zich ontwikkeld tot een prominente gedachte. Ik ging iets winnen, het moest wel. Maar wat was ik van plan met 49 miljoen, zonder enige cent aan de belasting te willen geven? De vraag “Wat zal ik doen met het geld?” was veranderd in “Wat moet ik dit jaar doen met het geld dat ik ga ontvangen?!”. Mijn plan was zo’n beetje duidelijk. Ik zou gaan investeren in vastgoed. Op deze manier zou ik mijn fortuin vast zetten en voor de rest van mijn leven gebakken zitten. In mijn gedachten bereidde ik me op alles voor. Hoe zou ik reageren op het goede nieuws die oudejaarsavond? Hoe zou ik het geld ontvangen? Zou het zomaar op mijn rekening worden gestort? Wat was ik van plan met de psychologische hulp die elke prijswinnaar krijgt aangeboden?
Lang verhaal kort: Op 00:00 precies bekeek ik de uitslag en kreeg ik het bericht dat mijn gewonnen prijs 0,00 euro bedroeg. De volgende ochtend heb ik de website even gerefreshed en gekeken of er een foutje was gemaakt. De dag er na ook, tevergeefs. En nu, maanden later, vraag ik mij oprecht af wie nou de gelukkige persoon is die de 49 miljoen op zijn rekening kreeg gestort, en of de persoon er ook strategisch mee om is gegaan of niet. En hoe kom het dat we hier nou niets van merken? 49 miljoen is in Nederland een bedrag dat je een Paris Hilton-achtig leven zou kunnen geven, maar toch zien we zulke mensen niet op de voorkant van de Privé of Story bij de kapper. Eén ding is echter wel zeker: Deze besteedde vijftien euro heeft mij meer laten nadenken dan elke euro ooit uitgegeven.