Een kille cel

#metoo. Ik heb het al heel vaak voorbij zien komen. Ik kan erover meepraten. Alleen houd ik het liever op #mentoo. En dankzij Jelle Brandt Corstius weten we nu dat er ook mannen in de slachtofferrol zitten. Iets dat ik al 40 jaar weet. Iets waar ik pas sinds enkele jaren over kan en durf te schrijven. Maar Peter Plasman, de advocaat van de dader, stelt “dat Jelle daar niet vijftien jaar later mee op de proppen moet komen”.

Even rekenen. Wanneer was mijn vijftiende “verjaar-dag”? Herfst 1991. Ik was 21, derdejaars student en al lang blij dat ik überhaupt nog leefde. Aan seks dacht ik niet; ik had mijn amoureuze zelf in een kille cel gestopt en de sleutel weggegooid. Praten over seksueel misbruik? Voor een man was dat sociale zelfmoord: als dader was je vies, als slachtoffer een watje. Vrienden had ik niet, hooguit collegae. Bij de studentenvereniging, studiegenoten. Pas toen ik 25 was, voelde ik voor het eerst vriendschap. Langzaam kon ik enkele collegae van vroeger als vriend gaan beschouwen. Ik durfde heel voorzichtig mijn hart een beetje te openen. Om hem eind 2001 weer op te bergen in die kille cel. Pas vijftien jaar later (ik ben dan 46) kon ik mijn amoureuze zelf weer een beetje omarmen, toen ik voor het eerst een kusje op de mond kreeg.

Dat heeft me enorm bevrijd. Na jaren van krampachtig liefde geven en er niets voor terugkrijgen, voelde dit als "liefde ontvangen". Sinds dat moment voel ik me zoals ik me wil voelen. Nog wel. Want die hele #metoo discussie lijkt intussen te zijn verkracht tot een wereldwijde heksenjacht. Er wordt met verbale modder gegooid, daders beschuldigen slachtoffers de boel te hebben verzonnen. Werkelijk de hele beerput gaat in één klap open. Ik was al voorzichtig als het om intimiteit ging, vooral omdat ik niet zo wil worden als de man die mij destijds misbruikte. Maar als ik nu de berichten lees, lijkt het wel alsof ik mijzelf het beste kan opsluiten in een kille cel. Want wat moet ik doen als ik wel liefde mag ontvangen, maar er niet meer op kan of mag reageren? Contactimprovisatie, Tantric Dance en andere lichamelijke hobby’s, ik kan er beter mee stoppen. En dat kan toch onmogelijk het doel van de discussie zijn.

PS Peter Plasman: in het u bekende Wetboek van Strafrecht staat voor verkrachting twaalf jaar celstraf, en dat voor zoiets geen verjaring meer geldt. Zelf heb ik overigens al meer dan twaalf jaar in een kille cel geleefd, en het seksueel misbruik dat ik onderging zal nooit verjaren.