de doodschop

DOODSCHOP
Perreira. Braziliaan. Wie kent ‘m nog?
Eerlijk is eerlijk: er zijn dagen dat ook ik niet aan hem denk.
Deze week stond hij opeens weer op mijn radar. Johan Neeskens presenteerde zijn biografie. Een volgende in de reeks van ex-voetbalhelden die tijdens hun actieve periode nooit op een zinnig antwoord te betrappen waren, maar nu succesvol in een boek hun loopbaan verder exploiteren.
Neeskens was een bikkel. Hij schoffelde op het middenveld alsof in dat kunstgrasvrije tijdperk alle graspollen op hun vastigheid beproefd moesten worden. Hij scoorde in die belangrijke wedstrijd tegen Brazilië tijdens dat WK in Duitsland toen we nog wel gewoon meededen.
Op het middenveld liep ook die ietwat traag ogende Braziliaan rond. Zijn coach had er op gehamerd om Neeskens te neutraliseren. Maar hij kreeg er maar geen grip op. Hij was afgetroefd, te kijk gezet en vernederd.En toen had Perreira er genoeg van. Geen bal in de buurt, maar dat belette hem niet met beide benen naar voren onze held te torpederen. Een zeeslag met een aanval in de flank. Een ordinaire doodschop. De frustratie was ervan af te schrapen.
Waarom moet ik nu opeens aan Rutte denken? Ongrijpbaar dartelend als Neeskens verdedigde hij deze week een voor iedereen onbegrijpelijke verlaging van de dividendbelasting. Een voornemen dat nergens in een verkiezingsprogramma terug te vinden is. Niemand die ervoor de straat opging. Geen econoom die het bij DWDD als panacee voor onze teruglopende wereldfaam op de kaart had gezet.
Het kwam uit de hoge hoed. En niemand was er mee eens. De gedogende Seegers had het over een beetje zuur bij het zoet. Buma lachte maar weer schaapachtig. Pechtold kwam in een intellectueel betoog terecht, waarin hij ook zelf de weg kwijt raakte.
En de oppositie probeerde het vilein, met bijtende spot, met humor en gewoon met argumenten. Maar het gleed af op het harnas van onze premier. Een harnas niet van ijzer maar van olie. Spekglad. Geen vat op te krijgen. Precies …. zoals Neeskens in dat duel met Perreira. De frustratie droop er bij de oppositie haast letterlijk vanaf.
Niets werkte. Rutte triomfeerde. Hij kreeg de meerderheid achter zijn stelling: 1+2=4.
En opeens was er bij mij dat verlangen naar de doodschop, naar de Perreira in de politiek. Helder en duidelijk. Hij kon het voetballend niet winnen. Dan maar met het gestrekte been erin. Een rode kaart voor lief maar wel de frustratie en vernedering kwijt. Verliezen deed hij toch. En iedereen die het snapt.