Bootvluchtelingen met een koffer met een mijter.

Om zes uur zit ik klaar hoor, voor het Sinterklaasjournaal. Ik moet het ook niet wagen om te laat te zijn, dan is een van de Zonen de rest van de avond niet meer voor rede vatbaar.
Ik heb er twee, Zonen, maar eentje gelooft nog heilig in Sinterklaas, tot mijn grote plezier. Het blijft toch leuk en gezellig, de schoentjes, de tekeningen, het onschuldige en schattige geloof in een kindervriend op een paard met zakken vol cadeautjes.
De Zwarte Piet discussie heb ik de afgelopen jaren lekker naast me laten liggen, buiten dat ik wat mensen ontvriend heb op Facebook en aanverwante zaken, die nergens anders meer over konden praten. Op Facebook bekijk ik graag leuke foto’s, gezellige verhaaltjes en hou ik een beetje bij met waar familie en vrienden die wat verder weg wonen, zich zoal bezighouden. Als daar dan mensen tussen zitten die kennelijk niks anders te doen hebben dan zich te beklagen over iets wat me NUL interesseert, dan laat ik die lekker links liggen. Ik heb ook nog andere dingen te doen namelijk he. Werken, schoencadeautjes kopen, zulks.
Maar de tien minuten pure ontspanning, samen met de Zoon-die-gelooft en de Zoon-die-puber-is-maar-toch-met-een-scheef-oog-meekijkt, om zes uur, voor we gaan eten, is opeens helemaal niet meer zo ontspannen. Met gekromde tenen en ogen vol ongeloof (zo stel ik me voor) luister ik naar het geraaskal van dit jaar.
Zelfs Dieuwertje doet mee. Met de nieuwe Hoofdpiet, die helemaal geen Hoofdpiet is vind ik. Hij doet zich dommig en een beetje achteloos voor. Maar hij moet verantwoordelijk zijn, en potdikke zijn taak serieus nemen. De ‘Hulpsinterklazen’ zijn opeens op de boot (in plaats van gewoon oom Gerrit met een loslatende baard) met koffers, en in allerhande etnische vormen. Als ware ze bootvluchtelingen. Wachten tot daar mensen over gaan vallen.. De ‘Zielepiet’ is een huilend meisje dat haar moeder mist. Kortom, het is een kwestie van tijd voordat hierover allerhande Nederlanders zich gaan uiten, omdat ze zich persoonlijk aangevallen voelen, omdat ze zelf ook meisje zijn bijvoorbeeld.
Waar ik nou om had kunnen lachen, en dat was ook Sinterklaasjournaal-humor-waardig geweest, is als Zielepiet in een rolstoel had gezeten. Zielig, zeg maar.
Er was vandaag een ‘ouder’ te zien, die voluit in de camera zei, dat hij het journaal niet had gezien en dus ‘niet wist wat er van een ouder werd verwacht dit jaar’.
Dat is pas zielig. Net zo zielig als vluchtelingen. Die niks hebben aan een koffer met een mijter en een rode mantel.