Angst voor bananen.

Angst. Een emotie. Veroorzaakt door een waargenomen of beleefde bedreiging, wat leidt tot vermijding of ontwijking hiervan.

Angst. Iedereen kent wel enige vorm van angst.
Voor spinnen, al zijn ze nog zo klein.
Voor doktoren, al zijn ze nog zo aardig.
Voor vliegtuigen, al zijn ze nog zo veilig.
Of voor bananen, al zijn ze nog zo gezond.

Wacht. Serieus? Zijn er mensen die angst hebben voor bananen?
Ja. Die mensen zijn er. Sterker nog, ik ben er zelf één van.

Misschien had je deze angst niet verwacht bij mij. Ik zelf eerlijk gezegd ook niet. Net zoals dat ik opgenomen ben geweest in een kliniek met de diagnose anorexia nervosa. Ook dat had ik – en misschien jij – niet verwacht.

Toen ik in het voorjaar van 2016 begon met sporten en gezonder te eten, genoot ik daar van. Ik maakte de heerlijkste receptjes: van havermoutpapjes tot salades met advocado en veel noten. Ik ging met veel plezier naar de sportschool voor een uurtje zumba. Ik begon mij fitter en energieker te voelen. Ik kreeg waardering, complimentjes over mijn uiterlijk. Ik straalde. Ik voelde dat ik de controle kon hebben over een gezond lichaam.

Toen ik in het najaar van 2016 alleen nog maar obsessief kon sporten op slechts 1 droge rijstwafel, genoot ik niet meer. Ik voelde mij slap, duizelig en al mijn spieren deden pijn. Ik kreeg geen waardering meer, geen complimentjes over mijn uiterlijk. Behalve van één iemand. Iemand die – zonder dat ik mij daar bewust van was – mijn leven was binnengedrongen. Iemand die mij liet geloven dat ik dik werd van een banaan. Iemand die mij een goed gevoel bezorgde als ik vier uur lang op niveautje 10 van de loopband rende. Iemand die het nooit goed genoeg vond. Iemand die ervoor zorgde dat ik niet meer straalde. Iemand die de controle van mij had overgenomen.

28 november 2017. Een jaar later. Dankbaar, dat is wat ik ben. Voor mijn hart dat weer voldoende klopt. Voor de kans dat ik weer kan studeren en genieten van het leven. Voor dat ik mezelf beter heb leren kennen. Voor dat ik nu meer dan ooit besef dat het in het hele leven om balans draait. Dankbaar voor de steun van mijn omgeving dat ik stappen kan blijven zetten, hoe klein ze dan ook mogen zijn.

28 november 2017. De dag dat ik voor het eerst weer een banaan eet.