Voortdurend in beweging

De afgelopen weken is er veel geschreven over geluk. Helaas had ik niet direct mijn woordje klaar; de reden was dat ik behoorlijk veel geluksmomentjes had en zodoende even wat minder vaak in de digitale pen zat. Dat ik nu toch weer wat aan het schrijven ben, komt door het door de media geschetste beeld van de gelukkige mens, waarin ik mijzelf niet herken.

Om maar eens wat te noemen: ik heb geen levenspartner, geen koopwoning, geen auto, geen smartphone, geen WhatsApp, geen Instagram, geen tv. Als ik mensen dit vertel, is de algemene indruk vooral: “Jemig Oscar, dat jij dit leven vol kunt houden! Ik zou me heel ongelukkig voelen als ik niet op de hoogte ben van wat mijn vrienden allemaal doen! Niet kan gaan en staan waar en wanneer ik wil! Er niemand is die me af en toe vasthoudt, zoent of over mijn hoofd streelt!”

Uiteraard heb ik dan niet genoemd wat ik allemaal wel heb. Ik draag de onzichtbare beschadigingen van seksueel, fysiek en intellectueel misbruik. Ik ben jarenlang verkeerd begrepen, jarenlang op zoek geweest naar mijzelf. Dat is een kant van het verhaal. Maar ik heb ook een goed functionerende benenwagen, een fiets, een bushalte en een intercitystation op loopafstand. Ik heb mijn hobby’s ver weg van de gekmakende mensenmassa. Ik ben verbonden met het internet en deel mijn schrijfsels via een blog. Ik schrijf aan een roman. En ik koop alleen wat ik zelf leuk vind, niet omdat iemand iets schreeuwt in de trant van “must-haves”. Ik voel niet de behoefte om indruk te maken op mensen die me vroeg of laat toch laten vallen.

Nee, dan val ik liever in mijn spirituele dansgroepje. Omdat ik weet dat de vloer er dan voor mij zal zijn. Afgelopen zomer heb ik kennis gemaakt met Continuüm Movement. Als mens zijn wij voortdurend in beweging. Onze organen zijn in beweging op de maat van de hartslag. Een eeuwige dans, ook als je stil op de vloer ligt. Een beweging om contact mee te maken. Met jezelf, of met een ander. Die er helemaal mag zijn: vrijheid, angst, vreugde, verdriet. De mens zoals die is. Aanraken en gevoelig zijn. Het volmaakte geluk, soms geuit in vasthouden, zoenen of over het hoofd strelen. Waar en wanneer je maar bent. Het heeft me veertig jaar gekost, maar het geduld is beloond. Hoe meer geduld iets vergt, hoe meer dat iets het wachten waard is.

Voor die columnwedstrijd komt dit schrijven te laat. Maar voor het delen van geluk niet. Daarvoor is het nooit te laat. Want ook voor geluk geldt: beter laat dan nooit.