Treingesprekken van de toekomst

Ik zat laatst in de trein. Of stond, om eerlijk te zijn. Negenentwintig minuten lang, op het welbekende traject Den Bosch – Utrecht. Ik was komen aanhollen met mijn enorme weekendtas, maar het was me gelukt om nèt voordat de conducteur op zijn fluitje blies de trein in te springen. Een zitplekje bemachtigen was onmogelijk. Dus stond ik in het tussengedeelte, wc aan de ene kant, trap aan de andere. In de ongemakkelijke stilte probeerde ik zo zacht mogelijk uit te hijgen. Iedereen staarde naar een telefoon. Hutjemutje, nattig en klef terwijl de raampjes besloegen van de warme mensenadem: een cadeautje van de herfst.

Het gesprek ontstond spontaan naast mij. Een vrouw – een typische Ria, kort kapsel en net iets teveel slagroomsoesjes gegeten bij de koffie – vroeg aan een andere vrouw – waarschijnlijk een Sylvia, met een bijna té rustige en meelevende stem – of ze wist hoe laat we in Utrecht zouden aankomen. Sylvia stond zonder één blik te werpen op een digitaal hulpmiddel haar nieuwe gesprekspartner te woord.

“Stom he, dat tegenwoordig iedereen op zijn mobieltje zit?”, vond Ria. Sylvia was het hier volledig mee eens. Ik stond ongemakkelijk naast hen, als een rebelse puber, starend naar mijn schermpje. Wegkijken was geen optie, meedoen met het gesprek al helemaal niet. Want binnen no-time werden de emotionele gesprekspaden bewandeld. “Ik was zo vatbaar,” vertelde Ria over haar echtscheiding, terwijl de terwijl de regen tegen de treinraampjes aansloeg. Het gesprek zou duren tot de conducteur door het krakende intercomsysteem riep dat we bijna in Utrecht waren.

“Maar heeft u zin in de toekomst?”, was het laatste dat Sylvia beleefd vroeg. Ze had de moeilijkste vraag bewaard voor dit laatste moment.

Ik begon er ook van te denken. De toekomst? In de toekomst vertrekt er misschien wel elke tien minuten een trein op het traject Eindhoven – Amsterdam. Want de NS experimenteert met ‘spoorboekloos’ rijden. En dat betekent méér treinen, minder opgepropte taferelen, en sneller bij je bestemming. Een toekomst waarin we écht snel en dichtbij elkaar komen. Zonder Ria’s die aan Sylvia’s hoeven te vragen hoe laat de trein aan komt of vertrekt.

Ik stapte de trein uit, opgelucht maar ergens ook wel onder de indruk. Hoe vaak zal het nog gebeuren dat twee volkomen onbekenden voor elkaar, in negenentwintig minuten tijd, zo’n persoonlijk gesprek met elkaar gaan voeren? Ik zal ze bijna nog gaan missen bij de nieuwe dienstregeling, die Ria en die Sylvia.