Simpele woorden

Met een enorme vaart fietsen wij de bergen af en -wat trager- weer op. Onze fietsen lijken te vliegen, hoewel alleen enkele hobbels ze van het asfalt doen laten stijgen. Het zal wel door de wind komen die door onze haren kroelt, of wellicht door ons enthousiasme dat in onze tienerlijfjes broeit. Ik denk een beetje door een mix van allebei. Ik hoor fietsbanden die zich tegen het zwarte asfalt duwen en een stem die schreeuwt: ‘Wacht is op mij’.

Mijn vriendin is tot stilstand gekomen en ik zie haar lachende gezicht. Ik beweeg mij terug naar waar ze staat. Met haar handen en haar ogen zoekt ze naar haar muziek box. En voordat ik haar wil vragen wat ze van plan is hoor ik BLØF door het bos denderen. ‘En de vogeltjes dan?’, flauw lacht ze. Mensen, vooral oude mensen, kijken ons aan met een blik vol ergernis als ze langs ons rijden. ‘Daar heb je de jongeren weer’, hoor ik hen denken of zeggen. Hoewel een enkeling wel opgelucht lijkt te zijn dat we naar Nederlandse muziek en niet naar Hardcore of Dance luisteren. Die categorie oude mensen glimlacht en sommigen neuriën de tekst mee.

We hebben de muziek wat zachter gezet, voor de vogels, de mensen en de lezers. En onze tienerlijfjes hebben het strand van Bergen bereikt. Als een vriend mij een biertje aangeeft danst een gevoel van euforie door mijn lichaam heen. Onze tienerlijfjes hebben die avond ook gedanst, verschrikkelijk lelijk gedanst. En onze monden hebben gelachen, vreselijk hard gelachen. En we hebben ook nog even gezwommen, iets te laat en te koud misschien; daar moeten we de volgende keer beter over nadenken. Maar onze drankjes deden onze gedachten doen duizelen.

Ik geloof dat ik het liefst op zulke momenten leef. Als de tijd, een door de mens verzonnen verzinsel, niet bestaat en zorgen over morgen ook niet. Dat vrienden plots je beste vrienden zijn en je gewoon even mens mag zijn. Je simpele woorden als geluk vergeet, omdat je niet langer bent wat je weet maar wat je voelt.