Op dit moment is tijd ons geluk

We kunnen moeilijk spreken over geluk, als kwart van de mensheid en wereld aan het vergaan is.

Vandaar dat ik het graag met respect erbij zeg: “Moge zij rusten in vrede..”
Zij zullen rechtvaardigheid krijgen en geluk vinden in de hemel.

Waar ik het precies over heb, is over de heftige natuurrampen die bijna meer dan 5 landen hebben aangetroffen. Over oorlogen die tegen elkaar worden gevoerd, waardoor onschuldige kinderen door macht van de mensheid vergaan. Meestal niet om de hele mensheid, maar gewoon om leiders die een strijd tegen elkaar willen voeren. Bijvoorbeeld de dreigementen en acties, van Trump naar de leider van Korea. En dan gaat de leider van Korea weer aan de slag. Indien er een oorlog zal starten tussen Korea en de Verenigde Staten, dan zal de mensheid eronder lijden. De leiders en betrokkene zullen natuurlijk hoog bewapend en beveiligd zijn, om eventueel te overleven en verdere leiding te ondernemen. We hebben het al eens meegemaakt, tenminste de mensen die geleefd hebben tijdens eerste en tweede wereldoorlog.

Maar waarom hebben wij geluk? En waarom spreek ik over geluk?

Er is veel gaande met natuursrampen en zoals u het wel zal weten, mensen hebben al vaak genoeg gezegd dat ons Aarde zal vergaan. Maar hoe kan de mensheid dat vertellen, als de mensheid pas na de aarde is ontstaan? De mensheid kan vergaan, zoals we het dagelijks horen en zien gebeuren. Zij hebben een ongeluk moeten ondergaan, zich moeten opofferen om ons teken te geven, dat hetzelfde ook met ons kan gebeuren.

Moeder Aarde is aan het protesteren tegen alle pijn, die ze niet meer langer kan verdragen. Pijn? Ja, ontstaan door alle narigheden op Aarde, die ze als een jas draagt. Stel dat ze uw jas in fik had gestoken en allerlei chemische spul op uw jasje zouden doen, wat zou doortrekken naar uw huid. Wat zal uw reactie dan zijn? Mijn boodschap is: "Wees lief voor Moeder Aarde en ga zuinig met haar om, dan zal ze lief voor je wezen en zuinig met je zijn"

We hebben geluk, omdat we tijd hebben om eenheid te vormen en plannen te maken voor wat er zal komen en wat er zal vergaan. Wat daar gebeurt kan door ons nalatigheid ook hier gebeuren met ons bestaan.

Iemand zei tegen me, de wereld of mensheid is helemaal niet vergaan op 23 september. Ik zei:
” Jouw ogen zijn niet daar, waar de mensheid in groepen aan het vergaan zijn. ”

Ik ben hierbij geen datum aan het aankondigen, maar een wereldmens voelt mee als de ander kant van de wereld aan het vergaan is.